Според руските власти, мажите во Русија имаат поголема веројатност да страдаат од дискриминација во случаи на семејно насилство – невидено тврдење кое оди против фактите.
Дубиозната изјава е дел од официјалниот одговор на Русија на прашања поставени од страна на Европскиот суд за човекови права во однос на четири случаи на семејно насилство поднесени против Русија. Една од четирите жени кои побараа помош од Европскиот суд е Маргарита Грачева, чиј сопруг й ги отсекол рацете со секира. Како што често е случај во Русија, недели пред ова да се случи, полициски службеник ја отфрлил жалбата на Грачева во однос на рутинските закани на нејзиниот сопруг како приватна работа.
Во нивниот одговор, Русија изјавила дека мажите имаат поголема веројатност да бидат дискриминирани бидејќи помал е бројот на машки лица кои се жртви и бидејќи „не се очекува да побараат заштита“ мажите, особено ако сторителот е женско лице. Властите, исто така, имаа смелост да тврдат дека подносителите на жалбите ги „поткопуваат“ напорите за справување со семејно насилство.
Ужасни, а понекогаш и фатални случаи на семејно насилство сé почесто се наоѓаат на насловните страници во Русија. Но, властите не го сфаќаат сериозно ова прашање. Властите неволни признаваат дека семејното насилство претставува проблем, но сугерираат дека истиот е „преувеличен“.
Властите инсистираат дека нема причини за донесување на конкретна легислатива за семејно насилство, што подразбира дека сегашните закони се доволни и сметаат дека воведувањето на повеќе закони може да резултира со претерано мешање на владата во „семејниот живот“.
Но, Русија систематски не успева да ги заштити жртвите од семејно насилство. Не постои посебен закон за семејно насилство, ниту правна дефиниција за истото. Не постојат наредби за заштита кои би можеле да им понудат на оние кои преживеале семејно насилство непосредна и долгорочна заштита. Просториите на засолништата се мошне ограничени. Во Февруари 2017 година, амандманите со кои се декриминализираат првите прекршоци на напад во рамките на семејството беа прифатени на големо во рускиот парламент од страна на конзервативните, тврдејќи дека со тоа би се зајакнале семејствата. Во реалноста, тие само ја влошија состојбата со понатамошно слабеење на заштитата.
Рускиот парламент треба под итно да се потсети на три едноставни факти.
Семејното насилство не е ниту „семејна работа“, ниту „традиционална вредност“. Тоа ги загрозува животите, предизвикува психолошки проблеми кај сите генерации и бара силен правен одговор. Второ, директна одговорност е на државата да ги штити жртвите на семејно насилство. И конечно, семејното насилство недоволно се пријавува ширум светот – а уште помалку во Русија поради општествената стигма и немањето доверба во полицијата. Ако ништо друго, недостатокот на сигурни статистички податоци во однос на семејното насилство во Русија зборува за тежината на проблемот – а не обратно.
Јулија Гурбунова/ Хјуман Рајтс Воч
