Упорно, иако замина Груевски, не престанаа, туку се засилија напорите навредите, пцовките и плуканиците да се продадат како критика, а аргументите и директните одговори на лагите како ароганција. Актерите се исти, како во деценијата зад нас.
Ама уште повеќе импонира тоа што спротивставувањето на аргументите на таа „критика“ сега се доживува и претставува како „притисок“ на власта, односно „новиот режим“.
За жал, џелатите – жртви засега добиваат засилување и од доста луѓе кои се од многу причини разочарани од оваа власт, но кои би можеле да дадат далеку посодржајна поаргументирана критика и чариња за состојбите.
Но, одбрале да не го прават тоа, туку се приклучуваат на навредувачкиот хор.
Работата стигна дотаму што довчерашните жртви на куририте на Груевски сега ги имате секојдневно по два-три пати на истите тие курири, како ја критикуваат власта. Во два-три реда текст.
А има и некои од довчерашните жртви на куририте што почнаа да ги споделуваат нивните содржини во кои се критикува власта на вообичаен начин – со манипулација, без шанси за објаснување, со лаги – како релевантни.
Не велам дека довчерашните жртви на куририте на Груевски заборавиле со кого си имаат работа. Не ги есапам за толку наивни. Ниту пак сакам да ги едначам куририте со оние што и сега и пред 3 години или 5 години критикуваа со аргументи.
Сакам само да ги потсетам, а и сите што читаат, барем што се однесува до оваа тема за отвореност кон јавноста и критиката, дека на многумина им чинеа и се уште им чинат оние што затвораа медиуми и новинари, што оставија стотици семејства без работа и леб, што напаѓаа и физички и вербално цели заедници поради етничка, политичка, сексуална припадност, што шиканираа стотици јавни личности од различни професии и нивните семејства само затоа што не мислеа како нив, што таквите ги спружуваа по медиуми и напаѓаа и физички и малтретираа психички, а казна за тоа никогаш немаше, туку само институционално охрабрување.
Да не зборуваме за ароганцијата, неодговарањето на новинарски прашања, игнорирањето на сите критички редакции и селектирањето медиуми, отсуството од дебати, недавање документација од јавен карактер…
Истото е и денес кај таа структура.
Сега, кај овие на власт го нема сето тоа. А зошто сега не чинат овие што одговараат секому, па дури и на коментари на Фејсбук? Сега, кога нема да им одговорат на прашање на личен ѕид на ФБ во 23ч навечер, тоа е веднаш општествен проблем. А кога ќе одговориш – или вршиш притисок или си арогантен.
Искрено се надевам дека има капацитет критичката јавност во нашата земја да се одвои од плукачката јавност. Оти, прилично тажно изгледа оваа нова злоупотреба од страна на џелатите, кои нивните довчерашни жртви ги злоупотребуваат за да се справат со противниците на нивните вчерашни и денешни газди. Не за некаков општествен ќар, туку за да преживеат, а по можност и да се вратат да не доуништат криминалците кои не доведоа до ова дереџе.
Таа критика и тие луѓе ни се потребни како општество, не на Фејсбук и на алуминиумски портали со по три реда текст, туку на релевантни форуми и аргументиран мегдан, како што на сите ни доликува. Тоа е единствениот начин угоре. Темелно, со почит, ама и со аргументи и квалитетна расправа и чариња, а не со финти за лајкови.
