Од корнер: ЗОРАН ИВАНОВ
Дека недобивањето датум за почеток на преговорите со Европската унија е грешка, грешка е. Историска, не историска, сеедно, сепак грешка. И за Унијата и за нас посебно. Ова тврдење го промовираа во факт сите релевантни европски фактори освен, се разбира, авторот на грешката, актуелната Макронова дипломатија.
Утешителните потчукнувања по рамо од влијателните меѓународни авторитети е убав гест на внимание. Љубезно одбраните пораки дека вината не е до нас, милуваат врз ушите. Ни влијаат толку благопријатно што колективно не`тераат на дремка. Се чини посебно мамурно делува врз нашите актуелни политички структури. Целиот тој пост- Бриселски амбиент, од првичниот шок, преку депресија сега се движи кон летаргија. Оркестрираната пасторала на европската заедница ги оттурна од реформските обврски.
Изборите во април се изневерена надеж. Испуштена шанса реформски нешто плус да се стори. Свесно, несвесно, намерно, ненамерно, подместено, наместено, сега е веќе неважно. Наместо во одаите на претседателот на државата да паднеше конструктивен, па еве дури и патриотски договор за сплотени активности, за синхронизирани чекори во реализација на нужните реформски стандарди кои можеби до мај и би го омекнале тврдото срце на арогантниот Макрон, нашите партиски елитисти се впуштија во гладијаторски клинч. Во неизвесен изборен натпревар кои на земјава и на граѓаните, нема да им донесат ама баш ништо европско. Освен уште половина година изгубено време.
Не е доцна. Има простор за премисла. Наместо непродуктивни предвремени во април, избори редовни во октомври. Наместо инертна, пасивна предизборна техничка влада, би била покорисна некаква доизборна коалициска творба од широка извршна и парламенмтарна власт. Влада со сите од претседателската журка на Водно. Со конкретни и со прецизно дефинирани проекти и рокови. И со задача до пролет на европските лидери да им се испорача видлив и ефектен македонски реформски пакет. Без сомнение, од страна на огромното мнозинство граѓани, би било тоа посакуван про европски исчекор.
Иако едно вакво владино братство од нужда или поради повисоки цели е познато и практикувано во демократскиот свет, за кај нас, за нашиве околности, тоа засега е обична фантазија. Маглива илузија окована од нивото на нашата политичка култура која упорно го форсира партискиот на сметка на државниот интерес.
Е па, ете затоа, со загубеното изборно време, Макроновата историска грешка, ќе си ја преобразиме во наша грешка историска.