пишува: МИРЈАНА НАЈЧЕВСКА
Слушнавме дека предлогот за вметнување на етничката припадност е спротивен на развојот на европското право и на развојот на граѓанскиот модел во кој ова е само еден од многуте различни и променливи идентитети кои се многу лични и не би требало да бидат дел од јавното, туку се дел од приватното. И тоа е сосема точно.
Слушнавме и дека ваквиот потег може да се смета за спротивен на духот на концептот човековите права, затоа што наместо да ги минимизира – ги зголемува условите за дискриминација, сегрегација, поинакво постапување во истоветни или слични услови, вознемирување, стигматизација. И ова е исто така точно.
Слушнавме дека ваквата идеја може да има и поопшти импликации врз развојот на демократијата која не трпи кастински поделби кои го присилуваат човекот да припаѓа и да ги прифаќа правилата на живеење на одредена група само заради тоа што се родил во таа група. И ова е точно.
И слушнавме дека еманципацијата на индивидуата како граѓанин, во филозофска смисла, значи завршување на нејзината еманципација и како припадник на етничката заедница. Што исто така е точно.
И секоја од овие забелешки на дадениот предлог зборува за некој од негативните аспекти и негативната конотација на поставеното барање.
Јас би сакала да укажам на еден позитивен аспект од барањето за внесување на етничката припадност во личните карти, а кој мислам дека се превидува во целата расправа.
Според мене, тоа што овој предлог се појави баш сега и тоа што најголем број од политичките партии во Македонија го поддржуваат значи дека нешто се променило на политичката сцена на државата. И тоа не кај партиите, туку на страната на граѓаните.
Ако се има предвид дека најголем број од политичките партии во Македонија се етнички чисти (минорните исклучоци на двајца-тројца членови од различен етницитет од доминантниот во одделни партии не ја менуваат фактичката состојба), најголема загроза за нивното постоење и основниот модус на борбата за власт, а потоа и поделба на власта по нејзиното освојување, претставува етницитетот. Било кој облик на излегување надвор од етничкиот модус на делување ги води партиите во невозможната ситуација да ги адресираат вистинските интереси и потреби на граѓаните.
Првиот удар го зададе Шарената револуција која успеа да ги обедини луѓето од различните етницитети на начин кој беше непознат до тогаш во Македонија. Партиите се помачија и успеаја да го амортизираат овој за нив погубен развој на нештата.
Меѓутоа, граѓаните веќе ја разбраа моќта на заедничкото делување, почнаа да ја прифаќаат идејата за различни и флексибилни идентитети кои претставуваат неопходен услов за постоење на граѓанството. И, граѓаните имаа шанса да погледнат зад кулисите на етноприпадноста која упорно им ја сервираат партиите.
И партиите се уплашија. Се уплашија дека ќе го изгубат единствениот адут со кој мавтаат во освојувањето и поделбата на власта. И мораа сега и веднаш да смислат начин како да ги вратат граѓаните повторно во нивните етнички стада, да ги пребројат, да ги присилат, да им го отежнат себеидентификувањето како граѓани.
И ова е позитивно.
Позитивно е затоа што покажува дека се гледа крајот на политичките партии кои немаат да понудат ништо друго освен етничко разграничување. Веќе ги трошат последните куршуми и пукаат во празно.
И стануваат смешни.
И тоа е позитивно.
Сите права се задржани. ЛИНК: Услови за користење, авторски права и заштита на приватноста. Текстот е личен став на Авторката.
