ПЕТРИТ САРАЧИНИ
Не знам дали сте забележале, драги мои, дека во оној дел од медиумите во земјава кои долги години добиваат поддршка од Западот преку разни државни и невладини американски и европски фондови, во последно време често може да се прочитаат проруски ставови во контекст на развојот на настаните во Украина.
Да не зборуваме за просторот за коментари на социјалните мрежи на овие медиуми, кои со години опстануваат благодарејќи и на поддршката од Западот и неговите фондови. Во последниов период, и тие простори се под жесток удар на руската пропаганда и нејзините бот-структури на коментатори, кои употребуваат страшен говор на омраза кон секој што изразува прозападни и про-НАТО ставови или ставови во одбрана на територијалниот интегритет и суверенитет на Украина.
И, тој говор на омраза не се адресира никако, ниту се модерира, ниту се отстранува кај овие медиуми. Без оглед дали се работи за ставови изречени од функционери на нашите институции, кои сега претставуваат една земја – членка на НАТО, или обични читатели, кои го изразуваат своето мислење, па биваат напаѓани во глутница од анти-НАТО и проруски коментатори.
За разлика од тоа, медиумите, порталите и страниците на социјалните мрежи што се со јасна антизападна и анти-НАТО ориентација, далеку повеќе ги контролираат нивните медиумски простори, сервирајќи исклучиво аргументи на едната, руската страна од приказната што се развива во Украина.
А како што таа приказна добива сѐ позагрижувачки димензии, такви димензии добива и ‘специјалната војна’, или хибридната војна (наречете ја како сакате) против НАТО во нашата земја, која се разгоре во интернет просторот особено за време на Преспанскиот договор и референдумот во 2018 година, и која исто така влегува во своја радикална фаза.
За оваа фаза, очигледно далеку поподготвени се антизападните сили и проруската пропаганда, која успева во овие 3-4 години да ја добие оваа битка, пред сè, благодарејќи на конзистентно спроведување на стратегијата, која очигледно не е смислена кај нас, туку во безбедносни и агитпроп кругови блиски до Кремљ или под негова контрола.
Наспроти тоа, прозападните сили во јавноста делуваат хаотично и дезорганизирано. Дел од оние кои со години беа адвокати на придобивките на нашето чекорење кон евроатлантските дури и делуваат уплашено и замолчено под налетот на напалениот антизападен онлајн – башибозук.
А како и да не се плашат и не молчат, кога ова сајбер-насилство и омраза не се адресира од оние што најмногу треба да се борат со него – надлежните институции во земјава, кои треба да ги гонат оние што шират ваков говор на омраза, кој е кривично дело според неколку членови од Кривичниот законик.
Доколку ситуацијата во Украина ескалира, немојте да се чудите ако онлајн насилството од интернет просторот се прелее и во реалниот, физички простор во македонското општество. 1999 година не е толку далеку, ги паметиме добро сцените на напади врз НАТО војската, палењето на американската амбасада, протестите…Молкот и немањето одговор на сајбер-насилството во виртуелниот интернет простор кај нас денес, е отворена покана за такво прелевање на насилството во реалниот свет утре.
Младиќот да каже, да не биде дека не било кажано!
