пишува: МАЈА ИВАНОВСКА
На денешен ден пред дваесет и пет години не напушти еден од најголемите музичари, текстописци, борци за слобода и правда, фронтменот на легендарната Екатерина Велика, Милан Младеновиќ.
„Опкружени со баналноста и поведени од лудата борба за опстанок, честопати не сме во состојба да ги препознаеме и навреме да ги сопреме работите што навистина се важни“, пишува Александар Зикиќ на почетокот на својата книга „Место во бурата – Приказната за Милан Младеновиќ“. За жал, таква е судбината и на Младеновиќ чија важност допрва се согледува особено ако се спореди со работите коишто ги опкружуваат младите во денешно време.
Неговите идеали и неговата борба се еден вид на пророштво за сите нас, кои изминативе две и пол децении се бориме и препознаваме во секој еден стих од неговото творештво, во секоја негова изјава, во секој тон од неговата музика и после толку години од неговото физичко постоење. Неговата борба во многу нешта наликува на денешната затоа што неговата музика, неговите стихови и неговиот живот се обележани со борбата против растечкиот примитивизам на едно време кое, се чини, денеска го достигнува врвот, или дното… сеедно…
Неговата борба за својата и нашата младост која својот зенит го доживеа пред почетокот на нашето „мрачно доба“, таму некаде во деведесеттите, денеска, за жал, сосема малку може да се препознае како во музичкото, така и во уметничкото творештво.
Преплавени во пропаганда, шунд и помодарство (па дури и во активизмот) се што ни останува е да му се заблагодариме, да го споменеме и да му се извиниме што очигледно ништо не сме научиле…
