пишува: ПЕТРИТ САРАЧИНИ
Повторно сме на крстопат, по којзнае кој пат.
И повторно, и овојпат, ќе избираме помеѓу неизвесната иднина и извесното минато.
Избираме помеѓу единствениот, прав пат, кој е макотрпен и бавен, покриен со трње, полн со дупки, опасности, препреки, крстопати без ознаки…Наспроти тоа, другиот пат е „обнова“ на „преродбата“, и сигурно, предвидливо чекорење кон пропаста.
Добро го познаваме нашето надалеку прочуено и „славно“ минато, полно крв, војни, страдања, жртви, насилство, омраза, криминал, поделби. Далеку поголема непознаница е нашата неизвесна европска иднина, која, како што видовме, и не зависи секогаш само од нас и нашите перформанси како општество.
Погледнете го нашиот политички пазар, и видете кој што нуди. И со каков пристап се однесува кон проблемите и кон граѓаните.
Оние што нудат чекорење напред кон неизвесната иднина се далеку од безгрешни и совршени. Грешат, но и ги признаваат и ги поправаат грешките. Има далеку поголема одговорност пред јавноста па и пред органите на прогонот, како и далеку поголема слобода, уважување и респонзивност кон јавната критика. И доволна храброст, после сите трауми и зла низ кои помина нашата земја и сите ние, да се предводат граѓаните напред, иако напредокот понекогаш изгледа невозможен.
Таква јавност, низ дебата, може да дојде до решенија за неизвесната иднина и да најде потребни консензуси за премостување на пречките кои изгледаат непремостиви. Токму како што беше со решавањето на 30 годишниот спор со Грција, што иако не ни ја избистри европската иднина, го затвори прашањето за безбедноста и сигурноста на државата со влезот во НАТО.
Наспроти тоа, оние што го нудат „славното“ и сигурно минато се безгрешни. Тие навистина безгрешно и планирано ги криминализираа и клиентелизираа институциите, бизнисот, образованието, медиумите и го деградираа општеството, и ќе продолжат да ја деградираат јавната дебата користејќи вербално (па и физичко) насилство и омраза кон сите што не мислат како нив.
Како што повеќепати сум повторил (бидејќи ситуациите и создавачите на проблемите ни се повторуваат), тие политики кои не се дистанцираат од ачик-криминалот, омразата и насилството од минатото, потпомогнати со „јавноста“ што ја произведе „преродбата“ на Груевски, не можат да произведат ништо друго освен скапо – ништо (како Скопје 2014 после Букурешт 2008ма, на пример), некои нови бетонски или симболични кулиси и завеси зад кои ќе се одвива сигурната пропаст во криминал, етнички, верски, политички и секакви други поделби.
За жал, и овојпат изборот нема да биде меѓу убаво и поубаво, туку помеѓу разумот и лудоста. А така ќе биде се додека избираме помеѓу познатото минато и непознатата иднина.
