пишува: ЗОРАН ИВАНОВ
Каде се добрите вести? Ги има ли воопшто или од медиумите и социјалните мрежи испаруваат како ситен дождец на врелиот летен асфалт? Зошто ги нема, зошто толку бргу се губат во мноштвото информации чии содржини се конфликти, омраза, лаги, политикантства?
Деновиве на Македонија ѝ се случи трета трансплантација на срце. Трето човечко срце чука за трет човечки живот. Запамтивме ли барем по некое име од лекарскиот, од медицинскиот тим? Дознавме ли по нешто за овие наши херои, за нивната ука, за нивните предизвици, желби, амбиции, за нивните емоции и животни погледи? Или и овој нивен подвиг се загуби во цунамито од вести исполнети со конфликти и пизми. Со политички подметнувања и надмудрувања кои катадневно безмилосно го преокупираат сето наше внимание и поради што од мрачната корија не го забележуваме ниту дрвото што цути.
Одговорите ги премолчуваме зашто им тежат на нашата совест. Зашто хероите ги засенуваме со антихероите кои не ги симнуваме од насловите и на кои им го посветуваме речиси сето незаслужено внимание. Но тоа е денот и тоа е интересот. За добрата вест да го види светлото на денот потребно е многу напор, треба длабоко орање. За лошата, пак, доволна е само некаква партиска патка. Збор пизма и ете ги првите минути и првите страници на медиумските носачи на животното течение на денот.
Но еве затоа, потсетувајќи на некои позначајни политички случување во месецот кој измина (мај, 2021), од тие причини, во овие редови само потсетување и на најдобриот, на најпозитивниот настан што го одбележа месец мај. Настан кој како и секоја добра вест, вообичаено брзо ни испари од меморијата. Ни исчезна незабележливо исто онака како, нели, летниот дождец од врелиот асфалт. Но затоа пак, и без нашата меморија и совест, продолжи да чука новото срце кое на пациентот му го дарија вештите раце на медицинскиот кардиолошки тим на скопскиот клинички центар.
И така, во недостиг на добри вести, се навраќаме на реалноста. Мај беше месецот во кој Република Северна Македонија стана европски центар на интерес и на дипломатски активности. Беше исполнет со мноштво настани, средби, изјави за проблемот што соседна Бугарија ѝ го наметна на земјава на нејзиниот европски пат.
Во тој контекст, исто така без многу помпа, а сепак со нужно внимание, се заврти информацијата за иницијативата на четири земји од „Вишеградската група“, Унгарија, Полска, Чешка и Словачка, како и Австрија, кои до раководството на Европската унија испратиле нов нон-пејпер за европската судбина на Западен Балкан. Документот не се занимава со прашањето на границите, но бара од Европската унија поголема поддршка за целиот посочен регион. Министрите за надворешни работи на овие држави очекуваат и земјите на регионот да бидат најдиректно вклучени во официјалните европски разговори за иднината на Унијата.
Во документот прецизно е наведено дека Западен Балкан треба да биде дел од иницијативата на Конференцијата за иднината на ЕУ, која беше започната во рамките на овој блок. Ова, навидум, не е баш во дослух со актуелниот спор што го наметнува соседна Бугарија. Но самиот факт што во документот се бара европска конференција за европските интеграции, неминовно упатува на нужна интернационализација и на конкретниот проблем во засега билатералните македонско-бугарски односи.
Секако дека намерите и желбите се едно, а реалноста нешто сосема друго. Благодарејќи на интензивната дипломатска активност на целиот државен врв, републикава доби, речиси неочекувано, силна и максимално транспарентна поддршка за својата евроинтеграција. Оттука, ако јуни е кус рок за надминување на пречките и доколку Европа остане со динамиката на сегашната посветеност, тогаш би било реално до крајот на оваа година земјава сепак конечно да ги почне директните преговори на својот пат кон полноправно членство во Европската унија.
Значи има надеж и за добри вести. За оние и онакви кои ќе го задржуваат нашето внимание на подолго и кои нема така брзо да испаруваат од нашата меморија како онаа за македонските кардиохирурзи кои минатиот месец го триплираа подвигот. За хероите кои го вградија третото природно срце и кои даруваа уште еден човечки живот.
Секако дека не можеме, особено не медиумски, да избираме меѓу животот и политиката. Тие процеси се нераздвојни. Затоа пак катадневно можеме да упатуваме дека политиката може и мора да биде во функција на човечноста наспроти политиканствата, наспроти лагата и пизмата.
Сите права се задржани. ЛИНК: Услови за користење, авторски права и заштита на приватноста. Текстот е личен став на Авторот.
