Пишува: САФИТ ЗЕЌИРИ
Кога ќе се погледнеме во огледало, сфаќаме како времето неизбежно истекува и нашите животи се трошат.
Ако го погледнеме нашиот град од висококатна зграда, очигледно луѓето изгледаат како мравки, се движат од едно до друго место, мешајќи и обликувајќи го она што го нарекуваме општество.
Формите на организација на општествата – кои можеме да ги наречеме политика – се сменија од апсолутни теократии во феудалниот систем во најраните форми на популарната демократија. Поминавме низ неуспешни експерименти, како што се комунизмот, нацизмот и другите апсолутни режими, исто така претрпевме војни што чинеа милиони животи и предизвикаа широко крвопролевање до пред само неколку години, а некои фронтови се уште се отворени и не знаеме дали ќе бидат затворени!
Прашањето – „Дали сегашниот свет е навистина подобар отколку што бил со векови наназад?“ – е легитимно.
Прво, несомнено е дека поголемиот дел од светската популација сè уште живее во мизерија и страда од глад, војни и режими, лишени од најголемиот дел од технологијата и основните животни потреби, на начин не толку различен од тоа како живееле нашите предци.
Дали, тогаш, многу малиот дел од светот – наречен „прв свет“ или „развиени нации“ – постигнал праведно општество и удобен животен стандард?
Повеќето технолошки фанатици сигурно би ги пофалиле нашите „алатки“ што се чини дека ги прават нашите животи многу подобри. Но …?
Дали животот на нашите баби и дедовци беше многу полош само затоа што тие немаа телевизор во боја, мобилни телефони, компјутерски игри?
Значи, да се мисли дека имаме значаен и лесен живот благодарение на технолошката и индустриската револуција е бесмислено.
Повторно, прашањето: Дали нашиот живот е навистина толку добар? Дали сме навистина среќни? Дали сме навистина слободни и правично организирани од претставниците на нашето општество (политичарите)?
Голем дел од светот е во неред и луѓето страдаат како што страдаа во најлошите периоди од минатото. Остатокот од светот гледа на мнозинството од населението (т.н. средна класа) кои работат како животински товар цел живот за да добијат – ако имаат среќа – мизерна пензија која нема да биде доволна да помогне во лекувањето болести во староста.
Речиси насекаде, вклучително и најстабилните демократии во првиот свет, луѓето се целосно обесхрабрени од политиката и не веруваат дека системот е исправен.
Ова е она што би требало да биде демократијата. Но, овој концепт е далеку од реалноста, дури и во перцепцијата на луѓето во по консолидираните политички демократии, што навистина мора да прашаме што не е во ред со нашето општество.
Обичните луѓе се систематски измамени од банките на еден или друг начин. Ни беше испран мозокот од дезинформациите во масовните медиуми, кои ги контролира мала група луѓе поврзани со некои наши „претставници“. Од нас се бара да работиме и да плаќаме данок и да сносиме товар на сите кризи – реални или создадени.
Во овие околности, гледаме апатија кај луѓето кон нашето општество, перцепција – не толку далеку од реалноста – дека мала група ја манипулира нашата технолошка економија за да ја консолидира својата моќ додека си игра со нашите животи како Монопол или Фортните, каде се што живее само додека не се стесни ритамот, а потоа се повторува и така натаму.
Фокусот треба да биде различен: проблемот не е пазарот, капитализмот, глобализацијата, технологијата. Проблемот е како банда мафијаши ги користат овие алатки за да ја овековечат својата моќ.
Она што ни треба е транспарентно општество, каде што сите вредности и доблести на демократијата и слободниот пазар се навистина во служба на сите нас, општество во кое сите луѓе, богати или сиромашни, црни-бели родени се со можност да напредуваат во животот и да бидат среќни, општество во кое можеме да почувствуваме дека ни служат политичари, а не обратно, општество каде богатството ќе биде добредојдено и охрабрено (и незавидно) ако ова не се направи на штета на општеството, општество каде што владата ќе биде надзорник на доброто однесување на сите, од обичниот човек до политичарите, општество каде конкуренција исто така ќе биде фер, како во спортот.
Денот кога ќе можеме да ја поттикнеме нашата еволуција до точка на постигнување на овие цели, овие вредности, тој ден и само тој ден, можеме повторно да се запрашаме: „Дали нашиот свет во кој живееме е навистина подобар?“
