пишува: МИЛАН БАНОВ
Мислев, дури и во вакви бушави времиња, силно обременети со национални, конфесионални и идеолошки нетрпеливости, дека стравот од некои трауматични случувања, што безумно би можеле да се рашират низ земјата, ако ништо друго, барем ќе се обиде да ги подзачешла нештата. И со таа надеж, вртам весници, гледам телевизија, слушам анализи, политички проценки, мислења, ставови за случајот „Рекет“ и за сето она што потоа тој го предизвика, безмалку сигурен дека здраворазумското расудување ќе донесе какви-такви позитивни реакции и макар некакво олеснување.
Но, независно што таквите погледи, секако, се забележуваат, неспокојот со своевидно темпо непопустливо го одржува ВМРО-ДПМНЕ и нејзиниот „бестрашен лидер“ Христијан Мицкоски, кој во својата расшетана агенда непогрешливо, до запирка, го повторува истото (…Берово, Штип…), при што е уште понепогрешлив во препознавањето на македонскиот непријател (повеќе од половината македонски жители); непријател кој со „удбашки методи“ во периодот што следува ќе се обиде да направи продор во десницата за да го демотивираат и деморализираат патриотското десно гласачко тело. А, за да се спречи ова, за да не им се остави простор и време на „удбашките инсталации“, неопходни се превремени парламентарни избори, што ќе се случат веќе наскоро по масовното излегување на улица.
Иако свесен за сопствените скудни аналитички способности, наспроти оние стручни, длабински и радикално суштински, што курирски, ИНФОМАКС-овски навлегле во срцевината на нештата, при што, логично, подариле верба на алхемијата на зборовите на Мицкоски, скромно го нудам и своето мислење, не криејќи ја амбицијата и јас да проникнам во суштината на најавениот бунт и, се разбира, ако е можно, во непрепознатливото да ја препознаам вистинската причина за нив.
Значи, според мене, не би требало да има ништо непрепознатливо, зашто, ќе признаете, протестите организирани од дпмнеовската булумента секогаш се одвиваат по ист, востановен азимут: епско димензионирани проблеми во државата, чистење од сопствените гревови, префрлајќи го својот криминал на секој различен од нив, радикализам, непријателство, омраза, национализам и фашисоидност. Нов „квалитет“ на најавените протести, евентуално, би можел да биде конечното признавање на „најмакедонците“ оти се и отсекогаш биле против евро-атланските интеграции и дека македонската херметика е идеалната позиција во однос на надворешниот демократски свет. Тогаш може да се владее тоталитарно, идентично како во времето на Груевски.
Искрено, не верувам дека во главите на дпмнеовските радикали егзистира макар и елементарно чувство за слобода и право и дека менталната ситуација им наредила да тргнат во одбрана на правната држава. Но затоа, пак, еве да повторам, не ме напушта уверувањето дека претпоставените протести ќе бидат националистички обоени, гневни, со изразено непријателство и омраза кон неистомислениците; протести кои ќе ја бараат и пронајдат причината за насилно да се дојде на власт.
И сега, бидејќи чувствувам дека влегов во некаква полемика со оние кои не гледаат национализам во ставовите на радикалната десница, кај нас именувана како ВМРО-ДПМНЕ, еве прашање за нив: дали борбата за слобода и за човекови права може да добие знак на еднаквост со негирањето на другите и со истурањетво грст омраза кон сите оние (да повторам: според Мицкоски половина Македонија) кои, нели, примерено за вистинските „предавници“, во патриотизмот препознаваат демократски процеси во земјата, правна држава, борба против криминалот и корупцијата, економски просперитет, незакатанченост во сопствената лажна големина, пробив кон европските, цивилизациски вредности, при што за досегање на сето ова не сакаат повторно да се најдат на онаа деспотско-криминална крајпатица на која нè смести бегалецот во Унгарија, а која сега се обидува да ја трасира – до ќорсокак – неговиот послушник Мицкоски.
Да нема недоразбирање: немам ништо против протести, на многу и јас сум бил учесник, но протести кои се ослободени од товарот на пренагласена национална врзаност, или национализам, ако така повеќе сакате. Зашто, тој, национализмот, е параноја, колективна и поединечна, живее од релативизам, не признава други, ги пренебрегнува вистинските вредности, естетските, етичките… и е последната идеологија и демагогија која му се обраќа на народот, впрочем, онаа на врхушката на ВМРО-ДПМНЕ.
фотографија: Александар Кондев
Преземање на содржините e ЗАБРАНЕТО (!!!), освен со писмена дозвола од ЦИВИЛ и тоа исклучиво според Условите за користење, авторски права и заштита на приватноста. Повредата на авторските права е забранета со закон. Врз основа на договор за соработка, оваа содржина е достапна за Плусинфо и Слободен печат без ограничувања.
