ЏАБИР ДЕРАЛА
Претседателот на Украина, Володимир Зеленски, со УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №556/2023, ми додели орден за заслуги. Веста за ова ја добив точно напладне, на 25 септември.
Не знам колку долго гледав во пораката и колку пати ја прочитав. Потоа кликнав на линкот до Указот од Претседателот на Украина. Прелетав преку листата на добитници на ова државно одликување од земјата – херој и инспирација на слободниот свет. Веднаш над моето име е Ален Делон. Молам? Ален Делон? Подолу на листата е Кетрин Денев! Горе на листата е Јенс Столтенберг! На листата е и нашата министерка за одбрана, Славјанка Петровска. Директори на фондации, компании, министри и пратеници од голем број земји во светот, американски сенатори, научници, уметници… И моето име е меѓу нив, добитниците на неколку различни државни признанија и ордени.
Бев длабоко трогнат, радосен и возгордеан. „Претседателот Зеленски ми додели орден за заслуги!“ – извикав, додека ги правев тие десетина чекори до просториите на моите колешки и колеги. Ме дочекаа широки насмевки и извици на одобрување, честитки и „Слава Україні! Героям слава!“
Но! Овој орден, ова високо признание, овој гест со кој украинскиот лидер, неговиот кабинет и, секако, Министерството за надворешни работи на земјата – тоа не ми припаѓа само мене. Тоа е заедничка заслуга на сите мои колешки и колеги во ЦИВИЛ и во Фронтлајн. Таа мисла ме опфати целосно и ја споделив со нив. Работам со скромни, вредни и посветени луѓе. Знаев дека веднаш ќе ми возвратат со „не, не, тоа е твоја заслуга, нека ти е честито“, но инсистирав на тоа и го повторив многу пати тоа попладне, а денеска и сакам да го напишам, да остане трага за мојот цврст став – овој орден од Претседателот Зеленски е наше, заедничко одликување и признание.
Морам да признам дека, освен што бев возгордеан, радосен и трогнат, истовремено бев и збунет. Но се снајдов, побарав некое торбуле и заедно со Дијана појдовме до продавница да купиме грицки, пиво, Кока-Кола и Рошен наполитанки (да, купуваме и украински продукти секогаш кога можеме), а другарот Јане го замолив да го донесе вискито од „тајниот“ (не е таен) шкаф.
Се сликавме, се гушкавме и си честитавме – сите мене, а јас ним. И сега, во раните утрински часови, се навраќам на вчерашниот ден и ги читам честитките во пораките и во објавите на социјалните мрежи. Искрено, длабоко сум трогнат и благодарен. По една и пол година жестока борба со дезинформациите и пропагандата од Кремљ и од прокси центрите на моќта низ Европа, Балканот и во нашата земја, можам да кажам дека сите заедно правиме нешто навистина значајно и големо. Сите заедно, по цена на непроспиени ноќи, соочени со говор на омраза и закани што врз нас ги истураат рашистичките пропагандисти и ботови – бескомпромисно и непоколебливо стоиме на страната на вистината, наспроти злото што ги нападна украинската нација-херој и слободниот свет.
Но има уште нешто што бесконечно ме фасцинира од самиот почеток на бруталната руска агресија. И сметам дека треба да се нагласи и во оваа прилика.
Украина. Украинските граѓанки и граѓани, институциите, војската, волонтерите, пожарникарите, медицинскиот персонал, полицајците, стари, млади, мажи, жени и деца, заедници по сите основи, поединци – сите – во ниту еден миг не престанаа да се грижат за секојдневното функционирање на државата Украина.
Под пеколниот оган на руската артилерија насочена кон цивилните цели, храбрите и вредни Украинки и Украинци се грижат за снабдувањето, транспортот, житните посеви… се грижат да стасаат пензиите на време, да се исплатат плати, да се обезбедат луѓето со основна здравствена заштита… образование за децата и младите, култура и уметност за сите… да се борат против криминалот и корупцијата… да спроведуваат дури и реформи! И при сето тоа, да се борат против непријателот кој сака да ја уништи украинската нација.
А јас? Јас само ја исполнував мојата човечка и професионална обврска – застанав на страната на вистината, фактите и човечноста, на страната на слободата. И за тоа – добив орден на заслуги. Бесконечна е широкоградоста на украинската нација, неизмерна е посветеноста на нивниот претседател, г-дин Володимир Зеленски. Тие се херои на овој век, инспирација за денешните и идните генерации слободни луѓе.
Тие, Украина и нејзиниот лидер, се заслужни граѓани на светот. Тие ја заслужуваат нашата благодарност и целосна поддршка!
*
ПС. Благодарам г-дин Володимир, благодарам Украинскиот народ! Дякую пане Володимире, дякую Українському народові!
Сакам да упатам искрена и длабока благодарност до Амбасадата на Украина, на амбасадорките Наталија Задорожњук и Лариса Дир, и на Володимир Вербицкиј за отвореноста и достапноста.
Текстот е личен став на Авторот.
