• Latest

Капитализам, брат…

April 4, 2018

Косовски пратеник удри граѓанин со бокс оти го нарече „лажго“ – инцидент во центарот на Приштина!

October 26, 2025

Примирје меѓу Тајланд и Камбоџа – договор потпишан со посредство на Трамп во Куала Лумпур

October 26, 2025
Фото: Скриншот од видео на BBC News

САД разгледуваат можност за распоредување мировни сили во Појасот Газа – прашањето денеска на маса во Катар

October 26, 2025

Точно една недела до вториот круг на локалните избори – кампањата влегува во завршница во 32 општини и Град Скопје

October 26, 2025
Фотографија: Скриншот од Фејсбук видео

„Марш на ангелите“ во Кочани: Правдата и вистината да излезат на виделина

October 25, 2025
Фотографија: Wikimedia Commons

Независната кандидатка и левичарка Кетрин Коноли победи на претседателските избори во Ирска

October 25, 2025

Мицкоски очекува 59 градоначалници по завршување на вториот круг од локалните избори

October 25, 2025

Хоџиќ: Македонската политичка елита ја подготвува јавноста за интеграција во „српскиот свет“

October 25, 2025

Најголемиот американски воен брод, авиони, беспилотни летала и маринци се распоредуваат околу Венецуела

October 25, 2025

Камала Харис: Можно е повторно да се кандидирам за претседателка на САД

October 25, 2025
CivilMedia
  • ДОМА
  • ВЕСТИ
  • ПОЛИТИКА
  • ИЗБОРИ
  • ОПШТЕСТВО
  • СЛОБОДНА ЗОНА
  • АНАЛИЗИ
  • РЕГИОН
  • СВЕТ
  • ВОЈНА ВО УКРАИНА
No Result
View All Result
  • ДОМА
  • ВЕСТИ
  • ПОЛИТИКА
  • ИЗБОРИ
  • ОПШТЕСТВО
  • СЛОБОДНА ЗОНА
  • АНАЛИЗИ
  • РЕГИОН
  • СВЕТ
  • ВОЈНА ВО УКРАИНА
No Result
View All Result
CivilMedia
No Result
View All Result
Home СЛОБОДНА ЗОНА

Капитализам, брат…

April 4, 2018 10:00
in СЛОБОДНА ЗОНА
Share on FacebookShare on Twitter

                                       „Луѓето мислат дека се слободни,

                а всушност мозоците до тој степен им се испрани

                               што комунистичките лидери, од она време,

                 можеа само да сонуваат за граѓанство какво што е ова!“

Петок е. Утро. Брзам на многу важен состанок кој треба да почне во 9 часот во центарот на градот. Обично одам пеш или со велосипед, но, овој пат одлучувам да одам со автобус. 8:10 е. Излегувам од дома. До автобуска станица која е на седум – осум минути оддалечена од мојот дом, одам пеш.

пишува: Војо Цветановски

Чекорам брзо, да го фатам автобусот во 8:22. Улицава по која одам речиси и да е празна. Во мене зјаат нови градби на згради кои никнаа на улицава преку ноќ. Буквално ко печурки. За момент почувствував како да не го препознавам ниту мирисот, ниту духот, ниту лицето на мојата улица, лицето на мојот град. Одам и низ глава ми се врти една мисла која одамна сакам да ја запишам. Брзам да стигнам на автобус, ќе ја запишам кога ќе седнам. Стигнувам на автобуската. Чудно, нема гужва. По кратко пристигнува автобусот. Влегувам. Автобусот е речиси празен. Двајца повозрасни господа седат на крајот. Се „откуцувам“ и одам да седнам. Седнувам веднаш зад нив. Нешто разговарат, но, не ги слушам. Брзам да ја запишам мислата од пред малку додека ми е уште свежа. Од ранецот го вадам мојот мал син тефтер во кој си ги запишувам идеите. И додека веќе вози автобусот по својата вообичаена рута, го потпирам тефтерот на десната нога и со молив ја запишувам мислата клатејки се неконтролирано, лево – десно, напред – назад, од дупките на улицата по која се возиме;

Градов престана да мириса на себе. Мириса чудно. Туѓо некако. Местата кои некогаш ме потсетуваа на животот во него, денес како да се некои нови, кои, кога ги гледам, се чувствувам како вчера прв пат да сум ги видел и не знам како да реагирам на нив, ги знам, а не ги препознавам.

Го затворам тефтерот. Го враќам во ранец. Се загледувам низ прозорецот. Одеднаш, разговорот на двајцата возрасни кои седат пред мене станува гласен. И да не сакам, го слушам. Пред очи ми е.

– … и, до кај е ќерка ти, се вработи ли. Што беше она, стоматолог? – прашува едниот.

– Да. Еве веќе три години како седи дома без работа. На кој конкурс и да се јави, секаде ја одбиваат. – рече другиов со треперлив глас, скоро и пред расплакување.

– Ајде, ајде ќе биде подобро. – проговори другиов, со полуотворена уста.

– Кога? Еден век веќе чекаме да биде подобро. Не, пријателе, мислам дека е време да престанеме да се лажеме сами себе. Тука одамна веќе не одлучува образованието кое човек го стекнал учејќи, влегувајќи во нови предизвици, патувајќи низ светот, запознавајќи нови луѓе, нови средини, стекнувајќи се со нови искуства. Тука веќе одамна не одлучуваат сите оние непреспани ноќи поминати над книга за повеќе да се надградиш во науката, за денес повеќе да знаеш од вчера, и да си среќен дека утре ќе бидеш попаметен од денес. Години и години минати над книга, во пракса, и сето тоа со крвта, потта и солзите на родителите кои како кртови работат за да му обезбедат образование на своето дете во кое безрезервно веруваат и пресреќни се кога гледаат колку е среќно додека се стекнува со наука. Сиот умор кој ми беше збран во коските од работа за да и’ обезбедам мирно и спокојно студирање ми поминуваше кога ја гледав колку е среќна дека осознова нови работи. И, што од тоа? Сето тоа знаење, учење, патување, нови искуства денес и сè бадијала. Не, пријателе, тука веќе не одлучува тоа колку знаеш, колку си образован и колку си предодреден да напредуваш за општото добро. Тука друго одлучува. А тоа другото е нешто на што ниту сме ги воспитувале нашите деца додека растеле, ниту сме имале намера да ги претвориме во такви полтронизирани граѓани. Сите знаеме колку е тоа штетно за нашето општество, всушност колку е штетно за било кое општество, а еве никако, со години не можеме да најдеме лек за таа болест. Те молам, се вознемирувам кога зборувам на оваа тема. Да го прекинеме разговоров тука.

Настапи молк. Неподнослив молк. Во тишина се возевме уште две станици. Автобусот стигна во Центар. Слегов. Двајцата осатанаа. Сето ова што го слушав ми е многу добро познато. Ништо ново не е. Ова беше само уште еден несреќен случај во морето од болка кое го преплави ова поднебје и како испарен темен облак стои над нас и никако да си замине одовде. Со години веќе…

Полека стигнав до зградата каде што ми беше состанокот. 8:50 е. Влегов. Една пријатна госпоѓа во средни години ми пријде во ходникот.

– Вие сте за состанокот? – ме праша. – Да. – кусо одговорив.

– Директорот мораше да замине. Итно го свикаа на друг состанок. Ми рече да ви пренесам дека денес нема да доаѓа, но дека ќе ве прими некој друг ден. Слободно побарајте го. – рече без никаков израз на лицето и брзо замина.

Седнав шокиран на столчињата во ходникот. До мене седеше непознат за мене човек. Го погледнав. А тој со блага насмевка на лицето проговори:

– Знам дека не е, но, ако ти е за утеха, не си сам во приказнава. Капитализам брат, тоа е…

 

Print Friendly, PDF & Email
Tags: вработувањеживоткапитализамприказни
Share71Tweet21Send

НАЈЧИТАНИ 5

  • Поранешен унгарски разузнавач по неодржувањето на средбата помеѓу Трамп и Путин: Она што сега изгледа како дипломатски успех, на долг рок ќе се претвори во сериозна трагедија

    130 shares
    Share 52 Tweet 33
  • „На Ѓупците треба да им се забрани да гласаат“ – советник од десничарската МААК со скандалозен расистички испад во Неготино

    126 shares
    Share 50 Tweet 32
  • EУ испрати порака, Мицкоски молчи – Андонов со жестока критика

    185 shares
    Share 74 Tweet 46
  • „Путин повторно го изигра“: Откажувањето на самитот во Будимпешта ја завршува фантазијата на Трамп дека ќе донесе мир во Украина

    101 shares
    Share 40 Tweet 25
  • Разобличување на „буразерската“ финансиска коалиција: Алта банка и „посвоената“ Стопанска банка – Битола во обид да го избегнат европскиот финансиски радар

    99 shares
    Share 40 Tweet 25
CivilMedia

СЛОБОДНО.НЕЗАВИСНО.ОТВОРЕНО

  • ЗА НАС
  • ИМПРЕСУМ
  • КОНТАКТ
  • АВТОРСКИ ПРАВА
  • Политика на приватност
  • МАРКЕТИНГ

Следете нè

No Result
View All Result
  • ДОМА
  • ВЕСТИ
  • ПОЛИТИКА
  • СЛОБОДНА ЗОНА
  • АНАЛИЗИ
  • РЕГИОН
  • СВЕТ
  • ВОЈНА ВО УКРАИНА
  • ДЕЗИНФО
  • ФОРУМ
  • ГРАЃАНСКА АКЦИЈА
  • МАРКЕТИНГ
  • ИМПРЕСУМ