Се чини дека повеќе не можеш да мразиш.
Ова злобно чувство ја обзема душата, доминира, ги блокира артериите, ја полни со себе крвта.
И тогаш читаш уште една детска приказна. И мразиш уште повеќе.
Катја, 16-годишна девојка евакуирана од Мариупол, раскажа што преживеала изминатиот месец.
Градскиот совет на Мариупол ја објави детската приказна за загубата на мајката, грижата за 5-годишното братче и јадењето гулаби:
„Го знате тоа чувство кога боли? Еднаш се заљубив во едно момче, но тој не се заљуби во мене и мислев дека тоа боли. Но, испадна дека боли кога гледаш како мајка ти умира пред твои очи. А братчето постојано се доближува до неа и вели: ‘Мамичка, не спиј, ќе се смрзнеш’. И ние никогаш нема да можеме да го посетиме нејзиниот гроб. Таа така и си остана во влажниот и темен подрум. Ние одевме во тоалет, спиевме, јадевме остатоци на храна во истиот подрум.
И некако чичко Коља фати гулаб, веројатно беше петтиот или шестиот ден, и ние го испрживме и го изедовме. И после тоа сите повраќавме.
Мама се држеше до последно, 3 дена пред нашата евакуација, таа почина.
Му реков на брат ми дека таа длабоко спие и дека не треба да ја будиме. Но, се чини дека тој сѐ разбра. Разбра уште кога почина нашата сосетка, а ние не можевме да ја изнесеме, и таа почна да мириса. А потоа стана тивко и чичко Коља ја изнесе, но тој самиот се разнесе на мина. Мама многу плачеше. По смртта на тато, чичко Коља беше најблиската личност.
… труповите смрдат толку многу. Таму ги имаше насекаде. На брат ми му ги покрив очите со шалот на мајка ми за да не го види тоа. Додека трчавме, за малку ќе повратев неколку пати.
Повеќе не верувам во вашиот Бог. Да постоеше, немаше да страдаме толку многу. Мајка ми никогаш, слушате, никогаш не направила ништо лошо. Таа дури и не му дозволи чичко Коља да преноќи во другата соба сѐ додека не се венчаа. Таа одеше во црква и често одеше на исповед, а исто и јас. Чичко Коља дури и се откажа од цигарите за да не биде нервозна мајка ми дека тоа е грев. А вашиот Бог зема и ја тргна. Свештеникот ми рече нешто дека мајка ми ќе му служи на Бога, само што ќе беше подобро да му служи овде, воспитувајќи нѐ нас.
Ја мразам Русија. Мојот вујко е таму. Знаете ли што ми кажа денеска по телефон?
‘Катја? Каква Катја? Девојче, јас не те познавам. Каква војна, каква Катја? А потоа ми напиша од некој друг број: Катјенка, не ми пишувај. Тоа е опасно за мене и моето семејство. А мама веќе нема да можеме да ја вратиме.
Јас ги мразам нив! Тоа беше неговата сопствена сестра? Како може така?
… знаете, мислам дека ќе се вратам во Мариупол. И ќе живеам на истото место. И секој пат, истиот ден, ќе слегувам во подрумот на новата куќа и ќе положувам цвеќе.
Уште, страшно е кога децата плачат, а не смеат. Не смеат, затоа што ќе ги слушнат. Овие изроди наоѓале луѓе во подруми и ги убивале. Оние кои преживеаја раскажуваа дека руските војници можеа да силуваат и деца и постари лица, па дури и трупови.
Ако постои Бог, тогаш зошто го дозволува тоа? Не сакам повеќе да живеам. Веројатно сега ќе нѐ разделат. И можеби нема да го видам брат ми. Зошто? Зошто овој путин нѐ спасуваше? Живеевме добро, купивме дури и автомобил. Чичко Коља ми вети дека ќе ме научи да возам. Дури и него го запалија. И станот веќе го нема. Сакам да умрам, но не можам.
… прегрнете ги вашите деца! Можеби вас ќе ве снема, а тие нема да се сеќаваат на вашиот мирис. Ако издржам и во иднина имам деца, ќе ги гушкам деноноќно…“
