ЉУБОМИР КОСТОВСКИ
Премиерот Мицковски не можеше да каже било каков добар изговор за неговите три патувања во Вашингтон за кусо време. Се разбира, не се ни обиде да исполни минимален респект кон јавноста за овие три, може да се рече, турнеи преку Океанот. Само рече дека побрзале да обезбедат простор за нас кај новата власт во САД.
Поинаку речено, Мицковски, како своевиден продавач на стари автомобили (според некогашниот висок американски функционер О’Браен) кому Вашингтон не му веруваше (не би купил стар автомобил ако Мицковски е продавач, да потсетам) мисли дека Трамп би бил полесен купувач на неговата политика. Но, тој не знае дека Трамп може да биде заинтересиран само да ти продаде автомобил, а не да покаже било каков респект за нашите понуди. Освен ако тие наши нудења се без обврска, како ова со поддршката на американскиот предлог во ОН околу украинската криза. Трамп – преку посредници, секако – собира гласови за својата резолуција за војната во Украина, наспроти европската, зад која стојат сите земји во Унијата (поддршка има во Израел и Грузија, на пример, и опа, еве нè нас.).
Премиерот кој постојано е на службен пат – во најава е нова турнеја во Турција и Унгарија – но не и за внатрешните настани во земјата, донел една многу сензитивна одлука за која никој не е консултиран, очевидно. Советот за безбедност? Па таму, на чело на органот кој треба да биде елементарно информиран за круцијални потези во надворешната политика, ја избра госпоѓа Иванов 2, која е надлежна само да потпишува сè што ќе ѝ понуди некој од владиниот кабинет. Зошто тој Совет воопшто постои? Оваа дилема која е важна заради потенцијалниот судир Европа – САД не влегла ниту во Парламентот, па ниту во некоја јавна дебата на која би биле присутни респектабилни стручњаци.
Јадна сме земја во која еден постојан екскурзијант може да носи круцијални одлуки за судбината на сите во оваа земја под притисок на болката во колената во авионот.
Текстот е личен став на Авторот.
