од корнер: ЗОРАН ИВАНОВ
Симон Трпчески е маестро од посебно висока класа. И покрај некои релевантни светски критики кои му забележуваат дека неговите клавирски изведби не секогаш се со потребната емоционална продуховеност, тој е толку совршено технички прецизен со што истите тие критики го воспеваат како ненадминлив виртуоз на неговиот концертен инструмент. Тоа го потврдува и фактот што веќе цела деценија наназад нему му се ширум отворени вратите на сите престижни светски концертни сали.
За нас пак, тој е културен бренд. И наш амбасадор. Позначаен и посилен од било кој наш дипломат било каде во светот. Е, таа наша македонска фиданка која поради својот вонреден пијанистички талент, поради своите маестрални концерти цела деценија не се симнува од најафирмираните светски музички подиуми, најде и мотив и сила и време да стаса и во Штип.
Но, него Штип не го заслужи. Во тамошниот Дом на културата, во градот со немерлива музичка традиција, го пречека смрзнувачка. Услови како за хокеј. Непријатна атмосфера и за него и за бројната публика. Ете, во еден таков, во еден студен јануарски амбиент, Штип ја удостои нашата светска музичка ѕвезда.
Лекцијата што од тамошната бина Трпчевски им ја очита на надлежните, на организаторите, на градот и на државата, е заслужена и треба да се запомни. Во салата ниту греење, ниту прикладно светло, ниту елементарни бакрачи за нормален пијано концерт. Ниту пак можност барем уметникот да ги стопли своите пијанистички прсти.
Притоа, без оглед на неговите повремени сценски испади во поддршка на пропагандни партиски политики како онаа за референдумот за северна, по малку се злобни и бесполезни реакциите за неговиот десет годишен молк за истите тие лоши состојби во штипскиот и во сите други домови на културата во повеќето наши градови. Таквото оттргнување на вниманието од неодамнешната концертно организаторска утка, во ништо не ќе ги подобри услови во кои создаваат македонските културни дејци.
Не тоа, туку некој овде ќе треба конечно да разбере дека и тој и сите други наши успешни по светот, еве како и сега со дечкиве од Медена земја, не се само наши. Со своите дела тие пораснаа до граѓани на светот. И сега со право, со многу право сакаат, очекуваат и заслужуваат и овде дома да бидат удостоени и испочитувани светски. Тие се нашите промотори и афирматори. И тоа на она најкосмополитско поле какво што е културата. И во она највозвишеното во неа кава што е естетиката.
Но, ова не е за прв пат и не само сега. Трпчески сепак го одржа својот концерт во услови што се дефинираат како уште еден срам за сите. За цела Македонија. За надлежното министерство и за министерот. За Штип и штипјани. За градот и за градоначалникот. За општинската културна институција и за нејзиниот директор. За штипските бизнисмени и за тамошните влијателни личности. За сите. Овој настан, по кој знае кој пат веќе, ја истури сета наша некултура спрема културата.
Концертот заврши. Благодарната публика ги топлеше рацете со аплаузи. Одговорните? Тие и во предвечерието на тој студен јануарски ден си беа во своите топли државни и општински кабинети. Со парно, со греалки, со термо клими, со топла вода.
Не, не е до студот и до мракот во штипскиот Дом на културата. До толку сиромашни колку за пет, шест греалки и колку за две-три сијалици не сме.
Сиромашни сме само поради студеното студенило на нашиот примитивизам.
Сите права се задржани. Услови за користење, авторски права и заштита на приватноста.
