Како млад човек кој неуморно верува во многу подобра и поквалитетна иднина за сите нас, нема да се мислам ниту за миг и в недела на 30-ти септември ќе излезам, за да гласам на претстојниот референдум.
Има време кога да се прави ајвар, има време кога да се одигра партија фудбал, има време за прошетка во Градскиот парк или на Матка. Има време буквално за сè…Но, никако нема време за да се повтори можноста да се учествува и одговорно да се партиципира во референдумот, кој има историско значење.
Нема да има време (ќе биде доцна кога ќе се затворат гласачките кутии во 19 часот) допрва да се одговори на прашањето: дали сакаме да останеме “заглавени“ во минатото, или пак, треба забрзано да одиме напред. Кон подобра иднина, со поголеми шанси за просперитет, кон некои заборавени вредности. Доцна ќе биде. Ќе помине возот!
Нема да останам дома, бидејќи не гледам ништо поважно од тоа да излезам и да гласам тој ден. И тоа не било каде, туку својот глас ќе го дадам во една од училниците во ОУ „Браќа Миладиновци“, каде ги поминав најбезгрижните денови од моето детство кога бев основец. Кога сите бевме невини и безгрижни дечиња со многу соништа во кои верувавме. Мојот сон беше да станам познат фудбалер, а мојот брат близнак Стефан сонуваше и веруваше дека ќе стане музичар, сепак двајцата наместо фудбалер и музичар завршивме Правен факултет и станавме правници.
Ќе го искористам моето право на глас, затоа што мислам со своја глава, а не затоа што така ме советуваат политичарите. Првенство заради себе, моето семејство, пријателите, познаниците, заради мојот народ. Затоа што знам дека можеме и заслужуваме повеќе и подобро. Имаме еден живот, а не неколку резервни. Не смееме да си го дозволиме тој луксуз, па да си го трошиме овој „едниов“ во бесперспективност и безнадежност. Да погодуваме и да чекаме кој ќе биде следниот другар или другарка од нашата генерација што ќе си замине надвор, барајќи го своето место под европскиот чадор.
Во Германија, Шведска, Норвешка… Каде било на Земјината топка, бидејќи верува дека секаде е „подобро од овде“.
Одбивам да бидам дел од онаа аморфна група на луѓе, партиски отруена и изманипулирана, уморна од лаги и измами, незаинтересирана, без јасен став и убедување. Од оние прерано уморни и разочарани млади луѓе, кои не веруваат дека со својот глас и одлука може да влијаат врз општествените текови. Кои оставаат некој друг во нивно име да преземе одговорност за прашање, кое не засега буквално сите.
На крајот на денот, не сакам да припаѓам на луѓето кои во секое решение бараат проблем, туку напротив, кои се соочуваат со проблемите и ги решаваат.
Во недела, на 30-ти септември ќе излезам и ќе гласам на претстојниот референдум, затоа што сакам да допринесам во остварување на идејата во која верувам. Затоа што верувам дека и мојот еден глас е важен и води кон патот за подобра иднина за сите нас. Сега е време секоја генерација да покаже зрелост и прагматичност, а особено онаа нашата родени во „деведесеттите“ кога исто така се носеле крупни одлучи и се одлучило да имаме самостојна држава. Не сакам да звучи како клише,а уште повеќе како неостварлив сон, но верувам дека ќе ни се отворат нови перспективи и хоризонти, за кои дури и не сме знаеле дека постојат. Верувам дека еден ден ќе станеме „нормална држава“ и дека ќе се оствари она што учевме на факултет- да добиеме функционална правна држава, со еднакви можности за сите, со еднакво почитување и примена на законските прописи за сите, држава на задоволни и среќни луѓе, држава во која ќе се вратат насмевките на лицата на луѓето.
Како млад човек кој верува дека во животот мора да се има изграден став и мислење за многу теми, одбивам да бидам нем посматрач и отстрана пасивно да ги набљудувам процесите кои директно ќе се рефлектираат на мене, на моите деца утре, нивните деца и идни генерации.
Одбирам владеење на право, наместо криминал и корупција. Одбирам зајакната контрола, наместо самовластие. Одбирам отворање и перспектива, наместо изолација. Одбирам да живеам, наместо да преживувам. Одбирам нови можности и проширен пазар на труд, наместо партиски книшки и неквалитетни луѓе на сериозни позиции. Одбирам да живеам во држава во која ќе сакам да живеам, наместо држава во која од петни жили се повеќе млади се трудат да избегаат.
Верувам дека претстојниот референдум е последна и единствена можност да се качиме и да резервираме место во експрес возот кој вози низ Европа. Да ги оставиме нашите стари и руинирани возови, полни со корумпирани и злобни патници. Празни лица, кои се уморни да сонуваат, со одземени амбиции, со уништена енергија, манипулирани, раскарани, изгорени во надежта за подобро утре.
Оваа колумна ќе ја завршам со една генијална мисла на познатиот ирски писател Оскар Вајлд, а во контекст на важноста и суштината на претстојниот референдум и неопходноста секој да го изрази својот став и мислење „Сите сме во калта, но некои од нас гледаат во ѕвездите“.
Оваа колумна е дел од граѓанската иницијатива „Зачекори напред!“, финансирана од Фондацијата Отворено општество – Македонија. Содржината е единствена одговорност на авторите и на ниту еден начин не може да се смета дека ги изразува гледиштата и ставовите на граѓанската иницијатива „Зачекори напред!“