ЏАБИР ДЕРАЛА
Жените се маргинализирани е постојана мантра на најразлични форуми. А жената е застапена со мнозинство на планетата! Како тоа, мнозинството да биде маргинализирано!? Кој е виновен за оваа позиција на жената во светот, а особено во патријархални општества како балканските (и македонското)? Одговорот на ова прашање не е лесен, но е очигледен.
Политички и општествени лидери и носители на одлуки, креатори на политики и практики, политичари и газди, па и интелектуалци и опинион мејкери – кога сакаат да се додворат на јавноста или на женското гласачко тело, а секако и да си го подобрат рејтингот меѓу два изборни процеси – ја нарекуваат жената СТОЛБ. Па потоа се раслојуваат во: СТОЛБ на семејството, СТОЛБ на општеството, СТОЛБ на родителската грижа, СТОЛБ на (некои) промени… Понатаму, тие се и УКРАС! Да, некои политичари и јавни личности редовно ја истакнуваат УКРАСНАТА УЛОГА НА ЖЕНАТА.
Сите што ја нарекуваат жената столб на сенешто, всушност, се дел од дискриминаторскиот однос кон жената и никогаш не направиле ништо да ја променат состојбата.
Невидливи се интелектуалците и граѓанските организации кои искрено и доследно ги детектираат односите во општеството и правната, политичката и економската потчинетост на жената. Нивните документи за политики и препораките, нивните јавни повици – остануваат неслушнати. Наместо тоа, пред камерите дефилираат опортунисти и профитери и седат во форумите каде што се креираат политики и се носат одлуки.
Кога нема да биде чудно да им честитаме 8 Март на сите луѓе, вклучувајќи ги хетеросексуалните мажи, рамноправноста ќе биде постигната. Кога прогресивните мажи, инаку газди, шефови, претседатели на разни форуми и институции, политички лидери и функционери нема „да се придружуваат“ на борбата за рамноправност, правична застапеност и недискриминација, туку ќе поведуваат акција, заедно со жените или и независно – тогаш сме победиле во вековната борба.
(Ова се однесува и на почитувањето на различностите во меѓуетничките и меѓуверските односи, во односот кон ЛГБТ+ заедниците, социјално и политички маргинализираните заедници – сите.)
Во ера кога децата се раѓаат и од епрувети или со ин-витро и низа други начини, кога технолошките компании работат на проекти за „производство“ на роботи со Вештачка интелигенција кои може да бидат и деца, популистите и десничарите ширум светот (и кај нас) сè уште си даваат право да го забрануваат абортусот.
Жената во јавната комуникација е мета на говор на омраза, понижување и дискредитација. И не само тоа – жената е мета на насилството и сексуалното насилство. Во војна, жената е мета на агресорите, бидејќи силувањето и сексуалното злоставување и понижување се оружје на војната. Во мирнодопски услови, никако не стивнува фемицидот.
Во економијата, јавниот живот и политиката, насекаде – жената е „признаена“ и „охрабрена“ да преземе поголема улога. Но! Има едно големо но!
Сите односи во општеството, институциите и државата се подредени на „машкиот“ начин на размислување, носење одлуки и дејствување. Тоа е како да изградите куќа на карпест рид, оградена со бодликави жици, со насипи полни со крокодили и тешки порти – и да кажете дека чекате гости.
И ова е само мал дел на врвот на сантата. Можеби некој не разбра или не сакаше да ги разбере овие редови, но реалноста е таа: жената несомнено е жртва на патријархалните, конзервативните и радикалните структури, но истовремено е жртва и на опортунизмот и лицемерието на „прогресивниот“ дел од општеството. Со ретки и неслушнати исклучоци.
Текстот е личен став на Авторот.
