НАЗМИ АБДУРАХМАНИ
Во една секвенца од епската серија „Игра на троновите“, новоизбраниот крал Џон Сноу, заедно со неговата сестра која штотуку се вратила од заробеништво, им суди на неколку семејства кои не го поддржале во неговата битка за враќање на кралството. Тој, во знак на милост, ги амнестира децата на тие семејства, барајќи од нив уште еднаш да се заколнат дека ќе го поддржуваат семејството Старк.
Но, неговата сестра Санса интервенира пред целата публика и се спротивставува на оваа одлука. Откако ова прашање се решава во корист на кралот Старк, неговата сестра Санса надвор од очите на публиката го фали дека е добар во владеењето, но потоа го користи сврзникот „но“ и тука кралот почнува да се смее. И таа го прашува зошто се смее? Тој одговара дека после секој сврзник „но“ се крие поткопувањето.
Овој настан ме потсетува на секој човек дека кога ќе им кажеш дека тоа што го искажуваш или прашува, е говор на омраза или барем навреда или понижување за друга заедница, тие ќе речат дека не е вистина, дека имаат пријатели Албанци или Македонци или кој било од друга заедница „но“, според нив, тоа е тоа што се! Тој е добар Албанец но… тој е добар Ром „но“….тој е добар Македонец, но… и така натаму.
Не е националистичко само тоа што го велите, туку и прашањата што се поставуваат тенденциозно и со сугестија можат да бидат поттик за етничка нетрпеливост.
Кога сме кај прашањата особено новинарски, во еден од многуте дебатни емисии, водителот на една ТВ со национална концесија, го прашува гостинот: „Техничкиот премиер денеска е во Приштина, често оди таму, додека според информациите што ги добиваме таму зборувал на албански јазик и покрај тоа што тој е премиер на Македонија. Мислите ли дека со ова го крши законот?“.
Исто како да праша: „Дали мислите дека е законски тоа што во Амазон има многу дрвја?“
Затоа, во меѓукултурната комуникација, објективноста и внимателниот избор на зборови се од клучно значење за спречување на нетрпеливост.
Текстот е личен став на Авторот.
