од корнер: ЗОРАН ИВАНОВ
Кризите, политичките кризи ни станаа континуитет и национален белег. Препознатливост, автентичност, државен имиџ. Во изминативе три децении главните промотори, ако се изземат меѓуетничките инциденти, без исклучок се двете доминантни политички партии ВМРО-ДПМНЕ и СДСМ. Клучните партиски фактори и по три декади уште не најдоа за умно малку да се европеизираат. Да го напуштаат примитивизмот во меѓусебната комуникација барем кога темите се однесуваат на највиталните државни интереси.
Двата партиски субјекта, главните управувачи со Македонија, до денешен ден ништо трајно капитално не испланираа и не реализираа заедно. Ниту пат, пруга, школо, болница, здрави институции, независно судство. Ништо покрупно едногласно не сторија за државата и за граѓаните. Освен што произведуваат кавги со кои, како некаква забава за народ, ги компензираат сиромаштијата и стагнирањето на земјата. Практично ништо особено и вонредно добро што хронологијата би го забележала како нивен позначаен заеднички влог во нашиот сеопшт просперитет.
И додека двата доминантни македонски политички фактори, секој засебно, себично си ги бркаат сопствениот партиски интереси, другите земји од регионов со исто така идејно спротивставени политички гледања на нивните партии кои се менуваат на власт, забрзано бележат каков таков прогрес. А само пред една декада во регионов бевме речиси пред сите.
Еве и сега. Поради политичките несогласувања, Законот за обвинителството уште дреме блокиран во собраниските одаи, а е еден од клучните реформски проекти кој е и услов за почеток на преговорите со Унијата. За среќа, иако некои тоа го прикажуваат како протоколарен настан, сепак наменски ни долета Оливер Вархеји, новиот еврокомесар за соседство и проширување. Неговата порака е недвосмислена. Двете клучни партии да престанат да се однесуваат како два рогати јарци на греда преку поток и со заедничка грижа да проектираат регуларни избори и најбргу да се договорат за условниот интеграциски закон.
И среќа што човекот дојде во името на новата европска влада да им удри по една заушка и на власта и на опозицијата која сега, принудно пржински, е дел од власта. По ова, извесно е дека инаетот некаде ќе пукне и законот за обвинителство сепак ќе биде донесен пред распуштање на парламентот. Во спротивно, некој или некои и од двете партии дебело ќе биде виновен ако на пролет Брисел пак нѐ откачи.
Сега, останува само да чекаме да запрат инаетливите византиски однесувања на клучните политички играчи поради кои земјава досега неповратно изгуби ненадоместливо развојно време.
И да разберат дека само поради нив, нашиот пат до ЕУ е можен само преку бриселскиот камшик.
