пишува: ЏАБИР ДЕРАЛА
„Народот“ на избори ја има судбината во свои раце. Зад параванот за гласање, во иницијативите за менување закони, на протести… Многумина гласаат против, а кога гласаат за, лесно се разочаруваат.
На изборите во 1998 година гласаа против БЦ. Гласаа против криминалната приватизација што е изговор, покрај национализмот, на кој се вози сегашната опозиција веќе 20 години, притоа, самата спроведувајќи криминал неспоредливо поголем и од приватизацијата на БЦ.
На изборите во 2002 година, „народот“ гласаше против војната. И победи. Тогаш изборот беше меѓу БЦ или Љубчо. Гласачите плебисцитно ја одбраа антивоената и проевропската агенда. Следеше бурен поствоен период, исполнет со тешки одлуки и деликатни процеси. Без оглед на тежината на мандатот и очигледната склоност кон клептократија, тогашната влада ја стабилизира земјата и ѝ донесе кандидатски статус за членство во ЕУ. Владата за само четири години смени тројца премиери, што не даде доволно простор за вистински реформи, туку за формално спроведување на мерки и многу туркање на проблемите под тепих. Во меѓувреме, ДУИ, кое произлезе од политичкото крило на македонското УЧК, се инсталираше во системот, злоупотребувајќи го начелото на правична застапеност за свои тесно партиски и лукративни интереси, а вемерото порасна во сериозна националистичка и милитантна структура.
После беше Бучко или Грујчо, па народот изгуби, а на чело застанаа Грујо и Али. Цело време, единствена опција за коалиција, всушност, останува Али. А коалицирање со Али е некако како коалиција со вемеро. Кога ќе види човек, сите се во коалиција постојано. Со една разлика, суштински важна – инсталацијата на криминалната Фамилија не може да прави толку големи штети на евроатлантската агенда кога е во опозиција. Мое лично мислење, не мора да се согласите со мене… Но, сѐ што видовме во изминатите две децении беа две остро спротивставени концепции. Едната, строго националистичка, шовинистичка, насилничка и проруска, а другата, антинационалистичка, социјална (во обид), легалистичка (во обид) и дефинитивно проевропска.
Заедничка им е склоноста кон корупција, со таа разлика што првите тоа го креваат на ниво на систем, а вторите, макар и неуспешно, покажуваат желба да се борат против неа.
Вемерото е ефикасна партија, една милитантно-мафијашка структура што безмилосно гази и спроведува планови. Спротивно на нив, сдс-то е една полежерна структура, не многу ефикасна, ни оддалеку единствена и компактна, што ги прави, сакале тие или не, далеку подемократска дружина. Партијата на Али е слична на вемерето.
Има уште нешто што често го забораваме кога сме зад пултот за гласање.
Ветувањата пред избори и постапките на коалиционата власт после составување на влада се две различни работи. Предизборните ветувања на било која партија е невозможно да се спроведат во целост, било каде во светот, а во македонските (не)прилики ни оддалеку. Не е потребно премногу да се истражува, за да се дојде до овој заклучок, доволно е да се погледнат фактите и состојбите…
И така… За една година ќе биде Жмицко или Заев. Тоа „ж“ значи Грујо. Трето нема. Во случајот со Али… Е, тоа ќе биде „малку“ покомплицирана игра, со многу гимнастика и акробации…
Преземање на содржините e ЗАБРАНЕТО (!!!), освен со писмена дозвола од ЦИВИЛ и тоа исклучиво според Условите за користење, авторски права и заштита на приватноста. Повредата на авторските права е забранета со закон. Врз основа на договор за соработка, оваа содржина е достапна за Плусинфо и Слободен печат без ограничувања.