„Само гробот е полош од затворот. Првите денови во Шутка не можев да дишам. Бев 27 месеци во Шутка. Секој ден имав претрес скоро саат и пол траеше претресот. Психолошка војна“, изјави Велија Рамковски, поранешен сопственик на А1 телевизија, отворајќи ја панел дискусијата на ЦИВИЛ „Жртви на режимот – сведоштва и слики“.
Втората говорничка, Лидија Лазова, осудена во случајот „Калдрма“ на 1 декември 2011, раскажа дел од своето искуство во битолскиот затвор, но како продолжува животот понатаму.
„Бев приведена со 86 вработени од патарините и веднаш ни беше одреден притвор. Во Битола бевме испратени 20 колеги, а во една од двете самници бев сместена јас. Самницата беше мала и имаше само простор за железен кревет и ВЦ, внатре беше влажно и студено, имаше и една сијалица колу една свеќа да свети. Барав од командирите повеќе светло да можам барем да читам. По еднаш неделно се бањавме, само по 2-3 круга ќе свртевме во дворчето и веднаш не враќале назад… Ги слушав и машките колеги како плачат и липаат во ќелиите. Морав да издржам сама си реков дека ќе излезам надвор… Откако заврши казната, сите се осеќаме како да сме заробени иако сме на слобода… Видовме дека Владата презема некакви мерки за сите, освен за нас кои бевме жртви на режимот нема ништо направено и ние уште чекаме на правда и правдина“, изјави Лазова.
Љубе Бошкоски преку видео обраќање, меѓудругото истакна дека бил мета на сите режими и тој добро знам какво е чувството да си осуден на правдина.
Бошкоски побара од власта да го ослободи Јане Ченто кој е осуден за терорзам по упадот во Собрание на 27 април, и на негово место да дојде нарачателот, бегалецот Никола Груевски.
„Тој страшливец од Будимпешта се обидува да командува, и новите дечки го следат нивниот будимпетански диктатор.. Јас Зоран Заев го почитувам бидејќи има храброст во најтешкото време да го отстрани ракот на лошото владеење“, рече Бошковски.
„Кога видов кој ќе зборуваат на панелот ми беше малку незгодно да зборувам пред овие великани жртви на режимот, кои платија многу за своите ставови и тоа што им брцаа во око на власта… Себеси не се сметам за жртва… Јас имав привилегија да не поминам ни ден зад решетки, но имаше доволно физичко насилство, присилно апсење…“, изјави Павле Богоевски.
„Јас одлучив да не носам маска во сите постапки и активности бидејќи сакав да се знае моето име и мојот лик. Јас не се чувствувам дека сум бил жртва на режимот. Јас имав привилегија да не поминам ниту еден ден зад решетки, освен многу физички напади, последното беше на 27 парил во Собранието… Не споредливо е тоа да не можеш да ги видиш ѕвездите, или да спиеш на мокри ѕидови на ладно, но језиво е кога ќе одиш до продавница не знаеш дали некој те гледа за да те претепа или да ти подаде рака“, рече меѓудругото Богоевски.
Ване Цветанов, јавно упати прашање до Христијан Мицковски: Зошто се прават списоци за линч и што ќе се преземе доколку излезат докази во јавноста, во надеж дека јавноста ќе добие одговор.
„Во последните неколу години се заборавија жртвите на режимот, и мора да се смени нешто освен правење на дебати. Мора да видиме реформи во судството и во полицијата, ние не видовме ниту еден притворен полицаец кој во минатото ги пречекоруваа своите овластвувања..Ние кои бевме жртви на режимот бараме правда – не бараме милост“, истакна Цветанов.
Тмислав Кежаровски, како жртва на режимот изјави дека тие, жртвите, се тука да не се заборави, да ги чуваат сеќавањата… и да му се спротивстават на тоталитарниот режим.
„Сега чувствувам како да сакаат ние да исчезнеме. Сепак ние сме тука да ги чуваме тие сеќавања и да му се спротивставиме на тоталитарниот режим… Зборот режим стана забранет збор, никој не го спомнува повеќе… После една минута помината во затвор, веќе не си истиот човек.
Без оглед на се, колку и да имам притисиоци јас ќе се борам до крај. Во моето CV нема никогаш да пишува – Се предавам!“, изјави Кежаровски.
Д. Муратов