Пешкирот е многу важен во животот. Бел или во боја, со апликации, пораки, шари, орнаменти… Важно, да е пешкир. Тоа е главно орудие за означување територија. Означување со нешто друго е несериозно и непрофесионално.
Лежалката за плажа им припаѓа на сите или никому, сè до свечениот миг кога ќе се стави пешкир на неа. Тоа е она олимписко чувство на освоена лежалка. Со пешкир!
Ако имаш два пешкира, тогаш може да се зафатат две лежалки, без оглед на тоа дали ќе ти требаат двете. За секој случај! Тоа е проста „миле-ми-текна“ математика – една лежалка со пешкир е помалку од две лежалки со пешкир. Башка, ако после некое време ти здодее едниот пешкир или ако го зафати жешко сонце, може да се префрлиш на другиот пешкир, во сенка. Ако имаш два пешкира, можеш херојски да го тргнеш едниот и да отстапиш лежалка на мајка со дете и да покажеш ретко човекољубие.
Пешкирите живот значат. Човек без пешкир е изложен на непотребни погледи и проценки. Човек со повеќе пешкири може да освои повеќе простор под сонцето и под сенка, истовремено. И да не го привлече вниманието, особено не онаму кај што го оставил пешкирот, ама не легнал таму. Оваа убиствено едноставна филозофија може многу да значи за градењето на личниот статус, особено ако се работи за нова плажа.
Имај си најмалку еден нов и еден стар пешкир постојано – тоа е веќе стара мудрост. Користи го новиот пешкир додека да се натопиш. После, слободно користи го стариот пешкир.
Стариот пешкир може да ти го суши задникот, а новиот да ти го штити грбот.
Новиот пешкир може да биде корисен и за други работи, на пример, да го привлече вниманието на вистинскиот пар очи на плажата. Звучи неверојатно, но ова е посебно важно во случај да си оставил повеќе стари пешкири на стратешки места по плажата.
Најдобро е кога никој не знае колку пешкири имаш. Важно е да си ја обележиш територијата и да ги користиш бенефициите од сите лежалки што си ги зафатил. Трај и прај. Сонце или сенка, без пешкири си никој и ништо.