пишува: ГОРДАН СТОШЕВИЌ
Меѓутоа, и пред одржувањето на ЦК на 16 октомври 2016 година, можеше да се препознае одреден меѓусебно идеолошки антагонизам внатре во партијата, но како сите да чекаа погоден момент за сите разлики да избијат на површина. Се чини дека тоа беше вистинскиот момент и чкрапало партијата Левица да тргне во надолна линија. Така, онаа група која заговараше коалиција со опозицијата со цел симнување на режимот на Груевски, се најде на удар на повеќето членови на ЦК на партијата, кои инсистираа на самостоен настап на претстојните избори.
Оттаму еден помал дел од тоа мнозинство започна жестока кампања против оние кои ја застапуваа идејата за коалиција со опозицијата, и беа обвинети за фракционизам и предавство, иако по Статутот на Левица, во партијата беа дозволени фракции. Работите излегоа од контрола кога двете страни излегоа во медиумите со свои известувања за сето тоа. Од денешна перспектива, поранешна членка на ЦК на партијата, и граѓанска активистка, Жаклина Мијалковиќ, вели:
„Таа ноќ, пред седницата на ЦК бевме изложени на канонада од навреди и неверојатни вулгарности и гадости од страна на поедини другари кои беа собрани околу линијата која не дозволуваше никакви преговори и разговори за коалиција. На денот на седницата на ЦК доведоа маса луѓе кои ги видовме прв пат во животот, луѓе кои се претставија како „локални ќелии“. Тогаш се покажа дека Апасиев и неговите луѓе не се онакви какви што се претставуваа дотогаш, туку насилна и вулгарна групација која не прифаќа туѓо мислење.“
Со неа се согласуваат и нејзините другари и соборци од граѓанската организација „No pasaran!“, како и од „Движење за чист воздух“, Марјан Ненов и Владимир Куновски, кои исто така беа на удар од групата на Апасиев, но и мнозинската група од оние кои подоцна се судрија со Апасиев во борбата за превласт во партијата. За тоа Ненов ќе рече:
„По 11 години живот во режимот на Груевски беше неопходно да се создаде опозициски фронт кој заедно ќе му се спротивстави на режимот, раководен од моќ и пари. Меѓутоа, во партијата Левица не мислеа сите така. Еден помал дел, кој подоцна ќе дојде од „нигде никаде“ засекогаш ќе ја смени структурата на партијата, нешто што ќе создаде пат за непречено разбивање на партијата, зад чиј распад покрај моќните политички и разузнавачки структури, стоеше и корумпираната судска власт, која со своите одлуки во повеќе наврати докажа дека тој дел од власта, покрај извршната и законодавната, беше под контрола на партиските структури на владејачката ВМРО-ДПМНЕ. Се покажа како реално она за што се говореше во политичките кулоари, дека одредени структури се вплеткани во основањето на самата партија поради остварување на нечии виши интереси, над нашата заедничка идеја за создавање на прва партија која ќе биде на страната на угнетениот народ. Затоа, Левица подоцна ќе стане пропаднат проект, блед сон за остварување на работничките и граѓанските права, недемократска партија која не преставува ништо од оние цели поради кои и беше формирана. Наместо Левица да креира нови лидери, создаде диктатори.“
Неговото мислење го дели и бившиот член на ЦК на партијата, денес граѓански активист, Владимир Куновски, кој додава:
„Недостатокот на демократски капацитет на партијата, како и самоволието на поедини високи партиски функционери, пред сè членови на Президиумот, Димитар Апасиев и Здравко Савески, заедно со нарушената меѓучовечка комуникација, полна со навреди и лични дискредитации и дисквалификации, со безброј фалсификати на партиските документи и злоупотреба на партискиот печат и штембил, како и на партиската архива, со кои противстатутарно се разрешени, а подоцна и исклучени голем број членови на ЦК и Президиумот, се само некои од причините за застранување на самата партија, па и причинско-последичните реакции кои делуваа спротивно од Статутот на партијата.“
По спроведената изборна кампања и излегувањето на избори на 16 декември 2016 година, македонската јавност конечно дозна дека постои нов политички субјект на македонската политичка сцена. Така Левица за прв пат стана видлива за јавноста. Меѓутоа, она што нè загрижуваше нас, самите членови на партијата, беше поделеноста во нашите редови по исклучувањето на фракцијата која се залагаше за коалиција со опозицијата, фракција која воедно беше и Иницијативен одбор за свикување на Пленум на партијата.
Самите резултати, по самостојниот настап на парламентарните избори, не ни даваа премногу право да бидеме оптимисти, со оглед на тоа што освоивме скромни 1,03% од гласовите, што не ни овозможи да станеме парламентарна партија. Единствена сатисфакција, ако може така да се рече, во тие турбулентни времиња, беа парите кои требаше да ги добиеме од страна на државата, за финансирање на политичките партии кои го поминаа изборниот цензус од 1%.
(продолжува)
Авторот на текстот, Гордан Стошевиќ, е некогашен член на партијата Левица и еден од нејзините основачи.