А. МАНСУР (псевдоним на писател во Газа)/TRUTHOUT
Последниот пат кога се обидов да добијам помош во храна во Газа, скоро умрев.
Беше рано наутро во Рафах, а јас немав јадено како што треба со денови. Се разбудив пред да изгрее сонцето, со болка во стомакот, слабост во телото и се сретнав со мојот пријател Абу Наџи. Планиравме да пешачиме пет километри до зона во близина на ал-Алам — „Знамето,“ како што го нарекуваат луѓето — каде што се шпекулираше дека се дели хуманитарна помош. Се зборуваше дека ќе се отвори во 10:00 часот, а ние бевме доволно очајни за да поверуваме во тоа.
Поминавме покрај уништени згради, бескрајни редици на привремени шатори и бавното движење на други како нас — гладни, исцрпени и надевајќи се на неколку конзерви храна. Сигнавме околу средината на утрото. Немаше никакви знаци. Немаше хуманитарни работници. Немаше вода. Немаше засолниште.
Само илјадници луѓе кои се собираа под окото на израелските надзорни дронови, чекајќи во тишина. Зоната не беше облележана, но луѓето знаеја каде да одат— затоа што тие виделе другите како се обидуваат. И виделе некои од нив како умираат обидувајќи се.
Малку пред пладне, израелските војници испукаа кон небото. Тоа беше сигналот: продолжете напред. Толпата се насобра како еден човек. Немаше организирани редици, немаше дистрибутивни точки — само расфрлани залихи фрлени од камиони или пуштени со падобран. Луѓето се качуваа еден преку друг за да зграбат што можат пред да исчезне. Посакав да бев посилен. Не писател. Не координатор на програма.
Посакав да ги имав мусклуите да се пробијам, да земам мала кутија тестенини или конзерва туна. Но, моето тело е неухрането со месеци. Никој од нас во Газа не е јаден како што треба речиси две години.
Гледав како луѓето се туркаат напред. Видов еден човек кој го познавав како излезе неколку метри надвор од невидливата граница — граница која никој не ја објаснил, која не постоеше на ниту една карта — и беше застрелан во градите. Се струполи на песокот и не се помрдна.
Војниците никогаш не извикуваа предупредувања. Немаше огради. Само муниција во живо што наметнуваше невидливи граници. И глад што наметнуваше ризик.
Се свртев и си заминав. Не добив никаква храна. Но, преживеав. Тоа беше мојот прв и последен пат обидувајќи се да дојдам до хуманитарна помош во Рафах.
Вистината е, она што се нарекува „хуманитарна операција“ во Газа е нешто сосема друго. Не е едноставно прекината. Се користи како оружје. Гладот овде не е случаен — тој е управуван. Тој е наметнат. А сега, се милитаризира.
Таканаречената зона за помош до која пешачевме тој ден не беше управувана од ниту една призната хуманитарна организација. Немаше вработени на ОН или Црвената полумесечина. Наместо тоа, операцијата беше поврзана со субјект што се нарекуваше себеси Хуманитарна фондација за Газа (ХФГ). Според адвокатите и групите за набљудување во Швајцарија, ХФГ нема медицински или хуманитарен персонал на терен. Наместо тоа, истата е здружена со приватна фирма за обезбедување поврзана со САД наречена „Сејф рич солушенс“. Оваа компанија не е составена од хуманитарни работници — таа е составена од изведувачи. Поранешни американски воени, разузнавачки офицери и аналитичари на податоци, од кои многумина заработуваат до 1.000 американски долари дневно. Некои се распоредени во самите зони каде што цивили како мене одат да соберат помош. Нивната вистинска работа не е само „безбедност“.
Според истрагите на „ТРИАЛ Интернешнл“ и Алијансата на адвокати за Палестина, изведувачите на ХФГ имаат задача да собираат визуелни и бихејвиорални разузнавачки информации за Палестинците. Тие користат квадкоптери и дронови за набљудување за да ги следат движењата на луѓето, да ги скенираат нивните лица и да го мониторираат нивното однесување — градејќи профили со надеж дека ќе идентификуваат „цели“. Во процесот, луѓето умираат.
Стотици Палестинци се убиени обидувајќи се да стигнат до помош, додека илјадници други се повредени, а неколку други сé уште се исчезнати.
Ова не се несреќи. Ова не е лошо планирање. Ова е систем што ги претвора храната и стравот во оружје во исто време. Оној што ве поканува да го ризикувате животот за вреќа брашно — а потоа ве убива кога ќе зачекорите во погрешен правец. Ова е систем каде што секое гладно дете станува потенцијална точка на податоци. Каде што секоја баба во редица за храна е скенирана од небото. Каде што секој израз на лицето би можел да ве стави на список за убивање.
Уште полошо е што овие организации се невидливи за поголем дел од светот. На странските новинари не им е дозволен влез во Газа речиси 20 месеци. Израел има убиено повеќе од 200 палестински новинари и одбиено илјадници барања за визи од меѓународни медиуми. Она што го има Газа се само фиктивни организации кои се преклопуваат со нејасни одговорности и нулта отчетност. ХФГ, и покрај тоа што се претставува како швајцарска хуманитарна група, е регистрирана и во САД. Неколку швајцарски адвокати имаат поднесено правни тужби барајќи истраги за непрофитниот статус на групата и нејзините врски со милитаризирани операции. Во меѓувреме, други актери — како Натан Мук, поранешен извршен директор на „Светска централна кујна“ — се појавија во паралелни напори поврзани со проекти како што е пловечкото пристаниште на САД и субјекти како Фондацијата за поморска хуманитарна помош, кои исто така работат без јасен надзор.
Во неодамнешно интервју на Си-Ен-Ен Турк, поранешен помошник државен секретар на САД ја опиша состојбата во Газа како состојба каде што „луѓето се заложници“. Тоа не беше грешка од невнимание. Тоа беше политика. Кога храната станува мамка, цивилите стануваат адут за спогодување. И како што новинарката Раша Набил одговори во текот на истото интервју, „Ова е неправда. Светот стана џунгла“.
Израел продолжува да го оправдува својот воен напад како мисија за враќање на заложниците. Но, за повеќето од нас во Газа, тоа оправдување се чувствува како сурова илузија. Војната трае повеќе од една година и осум месеци. Болниците се срамнети со земја. Населбите се избришани. Нашите водоводни системи се бомбардирани. Некои Палестинци, очајни за каков било крај на насилството, повикаа на ослободување на израелските заробеници —безусловно — надевајќи се дека тоа би можело да го одземе последниот изговор на Израел за неговата брутална кампања. Но, тој очај само ја открива поделбата меѓу цивилите и политичките фракции кои тврдат дека зборуваат во нивно име. За Хамас, заложниците се адут за спогодување. Но, за Израел, луѓето од Газа се исти.
Не го поддржувам Хамас. Не поддржувам ниту една група што си игра со животи. Но, исто така, не поддржувам ниту систем каде што меѓународната помош е уред за следење. Каде што помошта ја делат луѓе со оружје и дронови. Каде што смртта и податоците се доставуваат во истиот пакет.
Помошта никогаш не смее да биде оружје. Никогаш не смее да биде мамка. Никогаш не смее да биде алатка за казнување на окупиран народ. Хуманитарната помош мора да се врати во рацете на вистинските хуманитарни организации — неутрални, транспарентни и заштитени со меѓународното право. Приватните воени изведувачи немаат место во нашата глад. Владите што ги финансираат или поддржуваат истите — вклучувајќи ги САД и Швајцарија — мора да ги истражат системите што тие помогнале да ги изградат и животите што тие помогнале да се уништат.
Ние не сме бројки. Ние не сме „ризици“. Ние не сме непријателски цели затоа што сме гладни. Ние сме луѓе — кои тагуваат, кои се скршени, кои преживуваат — а светот гледа како сме изгладнети, застрелани и претворени во податоци.
И понекогаш, гледа во тишина.
превод: Н. Цветковска
