Ви го пренесуваме интегрално соопштението на комесарката за човекови права на Советот на Европа:
Избувнувањето на корона вирусот (КОВИД-19) е особено опасно за постарите лица и има диспропорционално негативно влијание на нивното право на здравје и други човекови права. Европските земји кои воведоа мерки на изолација во борбата против вирусот, често бараат постарите лица да се самоизолираат порано од општото население и нивната изолација би можела да трае подолго.
Мерките за изолација се од витално значење и неопходни: со вознемирувачки извештаи на болници кои мораа да воведат тријажа поради заситеноста на нивниот капацитет за интензивна нега, државите мора да сторат сé што можат за да ја забават прогресијата на вирусот и секој мора да го стори својот дел и да ја поддржи солидарноста во тој однос. Меѓутоа, социјалното дистанцирање кое е неопходно за да се постигне ова секако ќе го влоши веќе горливото прашање за социјална изолација на постарите лица. Се разбира, постарите лица имаат поголем ризик од сиромаштија и социјална исклученост, како и социјална изолација која има директно влијание врз нивната здравствена состојба, вклучувајќи го и ментално здравје. Затоа им е потребна поголема поддршка од било кога во оваа кризна состојба, а мерките кои се преземаат за справување со пандемијата мора посебно да водат сметка за оваа потреба. Со задоволство забележав дека, на пример, француските власти го признаваат помогањето на оние кои се во ранлива состојба како валидна причина да го напуштат домот, со воведувањето на сегашните мерки за изолација.
Сите наши општества мора да изнајдат нови начини за зајакнување на меѓугенерациската солидарност и социјалниот контакт со постари лица без да бидат доведени во опасност од заразување. Охрабрена сум од многуте локални иницијативи и акции на национални невладини организации за поттикнување на вакви иновативни облици на социјално ангажирање. На пример, Фламенскиот совет на постари лица врши подигнување на свеста за состојбата со постари лица и охрабрува нови акции, како што се виртуелни состаноци или дневни телефонски повици од страна на волонтери. Една иницијатива во Корнвал, Велика Британија, има за цел да го олесни испраќањето разгледници адресирани до постари соседи за да им се понуди помош на оние кои се во самоизолација. Додека граѓанското општество често реагира брзо и дарежливо во овој дел, постои јасна улога за европските влади активно да го поттикнуваат овој вид на иницијативи и меѓугенерациска одговорност воопшто.
За жал, пандемијата, исто така, го има поттикнато и ширењето на потценувачки забелешки и говор на омраза насочени кон постарите лица на социјалните медиуми, што се знаци на растечка меѓугенерациска огорченост. Бев шокирана, на пример, кога видов хаштагови на Твитер кои се груби и нечовечки кон постарите луѓе, или манифестации на слични чувства документирани од страна на француската невладина организација les Petits Frères des Pauvres. Во време кога на Европа ѝ е потребна меѓугенерациска солидарност, можеби повеќе од било кога, ваквите изјави не смеат да се толерираат и укажуваат на обврската на државите на Европа да се спротивстават на ваквиот дискурс и да ја подигнат свеста за опасноста што ваквиот став претставува.
Сегашната состојба, исто така, ги истакнува неуспесите на големите, институционални опкружувања за долгорочната грижа на старите лица, каде се затворени во тесни простории. Дури и без опасноста од смртоносен вирус, ваквите институции често генерираат бројни прекршувања на човековите права, вклучувајќи злоупотреба и лошо постапување, главно поради неуспохот да се користи пристап заснован на човекови права во дизајнирањето и испораката на долгорочната грижа и хроничниот недостаток на ресурси. Оваа криза покажува како жителите, така и негувателите, се доведени во зголемен ризик од инфекција, како што јасно беше покажано неодамна во државата Вашингтон, САД, а прави драстични мерки за изолација неопходни за заштита на жителите, како оние кои француската влада беше обврзана да ги преземе. Оваа состојба ја наметнува итноста со која европските држави мора да ги спроведат задоцнетите реформи во социјалната заштита по тековната здравствена криза. Во срцето на овие реформи треба да биде систем на социјална заштита кој привилигира индивидуализирана поддршка на постари лица, со истовремено поттикнување на целосна инклузија во заедницата.
Превод: Н. Цветковска