Престанав да им верувам на зборовите. Секој ден сè повеќе се сомневам во нивното значење. Но, мојата скептичност не се должи на сознанието дека јазикот е општествена конструкција, туку на фактот што секој ден гледам употреба на зборови, без никаква одговорност и интегритет. A, што значи тоа одговорност и интегритет? Се прашувам како се дефинира идентитетот, во општество кое што никако не може да се излечи од траумите на транзицијата и кое што континуирано страда од демократски дефицит и политичка криза? Прво, како именка, а потоа како реалност?
Во Македонија, идентитетот се користи единствено како средство за дополнителна поларизација на веќе поларизираното население, како упориште на агресивен национализам и од двете доминантни етнички групи, како начин на диференцијација на „вие и ние“, како ултимативна алатка за уништување на она (не)постоечко единство!
Избирам, да не го користам веќе овој збор, зашто не сакам и не можам да се опишам себе си со придавките, кои вообичаено му се припишуваат. Го избирам зборот препознавање, да, препознавање на заедничките именители меѓу луѓето. Можеби така ќе се зголеми бројот на меѓучовечки интеракции ослободени од сепарациони етикети како основа за здраво, демократско општество. Па, ќе може полесно да ги деконструираме сите оние поделби и да им дадеме одново значење на зборовите, коишто толку силно го изгубија значењето, последнава деценија: одговорност, достоинство, интегритет, човечност!
Зашто, ако светот доживува човечка алиенација поради пребрзиот прогрес на технологијата и науката, којшто не кореспондира со нашето разбирање за ваквиот развој, тогаш алиенацијата во македонското општество се должи на перманентниот говор на омраза. Претесните форми на идентификација и желбата за непрекината доминација треба да се заменат со контемплативност. Да се пренасочи незадоволството од политичките партии, не кон себичен опортунизам и враќање на деструктивни, демагошки политички модели. Напротив треба да се менува моделот на владеење на политичките партии и да се култивира поголема општествена колективност, солидарност и свесност. Верувам дека тој е начинот преку којшто можеме да создаваме заеднички вредности во македонската политичка култура, коишто ќе бидат императив за политичарите, а во процесот сите заедно ќе созреваме како граѓани на една земја како потентни агенси на промена. Во спротивно, мислам дека нивото на токсичност коешто веќе е присутно во високи количества ќе придонесе кон конечно уништување и на оние малку присутни тенденции за промена кон подобро.