ДАША СТОКОЗ
Кијив, 45-ти ден од војната
Веќе знаете и самите дека Русите масовно силуваат Украинки, девојки и деца на најбрутални начини – пред нивните роднини; со сечење парчиња од нивната кожа; со ставање оружје на главите за да ги „мотивираат“; постојано и во текот на многу денови; во групи… Одвратно и страшно е до физичка болка.
Се гледам себеси во чевлите на овие девојки и гледам дека мојата бременост не е пречка да бидам силувана. Русите немаат граници и потребно е долго време да се прифати тоа. Еве ме, 45-ти ден е од војната и не сум ни блиску до прифаќање. Се враќам на првиот ден од војната, кога седнав со мајка ми во автомобилот на подземниот паркинг и ѝ кажав колку е страшно да те силуваат Русите, а набрзо почнаа да доаѓаат и првите вести од Херсон. Силување е едно од оружјата или стратегиите што се користат за време на војните, си велам. Во исто време, ми се чини дека Русите доминираат со ова злосторство. И тоа не за прв пат.
Историчарот Кришна Игналага Томас пишува за периодот на германската окупација од ’45 до ’49:
„Многу академски истражувања се фокусираа на годините на советската окупација, 1945-49 година, со неспоредлива бруталност кон Германците во источната зона, во споредба со нивните колеги на Запад. Иако не може прецизно да се одреди бројот на силувани и убиени жени, проценките на жртвите од силување во две големи болници во Берлин се движеа од 95.000 до 130.000. Еден лекар процени дека од 100.000 жени силувани само во Берлин, 10.000 умреле како резултат на тоа, а огромното мнозинство извршило самоубиство.“
Наталија Гесе, советска воена дописничка, даде оценка од прва рака за активностите на Црвената армија. Таа изјави:
„Руските војници ја силувале секоја Германка од осум до осумдесет. Тоа беше армија на силувачи.“
Севкупно, станува збор за два милиони силувани жени, од кои над 200.000 починале. И ова е груба бројка од која можеме да го констатираме најголемото масовно силување во историјата, кое стана дел од националната меморија на Германија.
Според еден британски воен историчар, одмаздата на Ентони Бивор одиграла многу мала улога во честите силувања. Според него, главната причина за силувањата било чувството на советските трупи на право на секаков вид плен, вклучувајќи ги и жените. Бивор го прикажува ова со своето откритие дека советските трупи, исто така, силувале девојки и жени од Русија, Белорусија, Украина и Полска, кои биле ослободени од нацистичките концентрациони логори. Професорот по социологија и женски и родови студии Џејмс Месершмит, исто така, нагласи како масовното силување извршено од советските војници било функција „да се воспостави машка доминација над другите жени, други мажи и други нации… [симболизирајќи го] поразот на целата нацистичка нација од машкиот војник-херој на Црвената армија“.
Сето тоа се неказнети злосторства (ни први, ни последни) кои се двигателот на Русија, да го прави она што е навикната да го прави, без да чувствува никакво чувство на вина или грижа на совеста. Иако, гледајќи ја Инстаграм страницата на убиениот руски војник, ние може да се изненадиме што имал рутински живот – бил оженет, одел на пица, на одмор.
Ми се чини дека сегашните приказни за силување на украински жени и деца треба да бидат силен поттик за жените и семејствата на голем број европски земји, но особено Германија, да застанат покрај украинската заедница и да бараат сè што може да донесе пораз и казна за Русија. Не знам колку историската дихотомија – станавме сторители и станавме жртви – дозволува ова да се случи.
Посебно прашање е како националната култура од минатото и сегашноста го поттикнува руското насилство насочено кон жените и децата. Не најдов дела на оваа тема во англиското говорно подрачје, кога има толку многу да се зборува – од сапунски опери до уметнички филмови, до индивидуални животни приказни, како Лев Толстој и неговата сопруга Софија, кои ја опишаа нивната врска во дневници:
„Она што произлегува од дневниците на Софија, кои опфаќаат повеќе од 50 години, е слика на суров и тежок човек, рамнодушен кон своето семејство, бескрајно критичен, кој ја принудил својата сопруга да ги дои сите 13 нивни деца и покрај агонијата што ѝ ја предизвикала.“ Да не зборуваме дека имал деца со селанките. Дали се родени како резултат на силување?
Во подоцнежниот период на неговото творештво, во новелата „Кројцеровата соната“ од 1889 година, Лев Толстој објави војна на човечката сексуалност. Психоанализата на дневниците и другите приватни материјали на Толстој открива дека анти-сексуалната позиција на Толстој била втемелена врз садистичкиот однос кон жените и казнениот, мазохистички однос кон себе („Толстој на каучот: Мизогинија, мазохизам и отсутна мајка“ од Даниел Ранкур-Лафериер) .
Се извинувам ако веќе ви се познати сите овие факти, како и следните размислувања:
– Русија мора да биде казнета за сите нејзини злосторства извршени во минатото и сегашноста; за сите лаги особено.
– Руското општество е одговорно за злото што го прави нејзината земја. Не знам како да го направам тоа и колку време ќе помине пред многугодишната пропаганда да излезе од руските глави и тие навистина да ја разберат длабочината на пеколот што му го предизвикале на многу народи, но мора да го почувствуваат, да го сфатат и направат сè за да се окае вината на нивните предци и нивните современици.
– Нејзината култура е одлична според перверзноста, цинизмот и искривените идеи за човештвото. Не смее да ѝ се даде глас додека не се деконструира во поширок историски контекст и не го заземе вистинското место на светската културна сцена, без одредницата за „големина“.
Авторката е од Кијив. Во прилог на текстот ја додаде фотографијата: Советските војници малтретираат жена во Лајпциг во 1945 година (Getty Images)
