Што било знак на успех на ваков протест? Првенствено биле земени предвид обидите за промена на режимот. Движењето се сметало за успешно ако целосно ги постигнало своите цели, и во рок од една година од врвот на своите активности и како директна последица на нивните активности.
Промената на режимот како резултат на странска воена интервенција не се сметала за успешна, на пример.
Што значи тоа ненасилни протести? Движењето се сметало за насилно ако вклучува бомбашки напади, киднапирања, уништување на инфраструктурата – или каква било друга физичка штета нанесена на луѓе или имот. „Се обидовме да примениме прилично строг тест за ненасилен отпор како стратегија“, вели Ченовет.
Критериумите биле толку строги што индиското движење за независност не се сметаше за доказ во корист на ненасилен протест во анализата на Ерика Ченовет и Марија Стивен – бидејќи за одлучувачки фактор се сметала ослабената воена моќ на Британија, дури и ако самите протести имале огромно влијание.
На крајот од овој процес, тие собрале податоци за 323 насилни и ненасилни движења. А резултатите објавени во нивната книга „Зошто функционира граѓанскиот отпор: Стратегиската логика на ненасилниот конфликт“. Одгласот бил впечатлив.
Генерално, заклучокот од истражувањето бил о дека ненасилните кампањи биле двојно поуспешни од насилните: довеле до политички промени во дури 53 проценти од случаите, за разлика од насилните протести, кои биле успешни само во 26 проценти.
Ненасилството поуспешно од агресијата
Ова беше делумно резултат на силата во бројките. Ченовет тврди дека ненасилните движења имаат поголеми шанси за успех бидејќи можат да регрутираат многу повеќе учесници од многу поширока демографска група, што може да доведе до сериозна блокада што го парализира нормалниот урбан живот и функционирањето на општеството.
Покрај тоа, од 25-те најголеми кампањи што ги проучувале, 20 биле ненасилни, а 14 од нив биле со очевидни успеси.
Севкупно, ненасилните движења привлекле околу четири пати повеќе учесници (200.000) од просечното насилно движење (50.000).
Револуцијата на народната моќ против режимот на Фердинанд Маркос на Филипините, на пример, собрале два милиони учесници на својот врв, додека Бразилското востание од 1984 и 1985 година привлекло еден милион, а Сомотската револуција во Чехословачка во 1989 година привлекла 500.000 учесници.
„Броевите се навистина важни за да се постигне сила која може да претставува сериозен предизвик или закана за вкоренетите власти или окупаторот“, вели Ченовет – и ненасилните протести изгледаат како најдобар начин да се добие таа широка поддршка.
Штом 3,5 отсто од вкупното население ќе почне активно да учествува, успехот изгледа неизбежен. Тука се споменува и движењето „Народната моќ“, а прагот на поддршка од 3,5 отсто го достигнала и „Револуцијата на пеење“ во Естонија и „Розовите“ во Грузија.
„Никогаш немаше ниту една неуспешна кампања откако го достигна прагот на поддршка од 3,5 проценти за време на клучен настан на врвот на ангажманот“, вели Ченовет – феномен што таа го нарекува „правило од 3,5 проценти“.
Можеби најочигледно од сè, насилните протести нужно ги исклучуваат луѓето кои презираат или се плашат од крвопролевање, додека мирните демонстранти можат да ги гледаат работите од морална височина.
Ченовет истакнува дека ненасилните протести имаат и помалку физички бариери за учество. Не мора да сте здрави или физички способни за да учествувате во штрајк, додека насилните кампањи обично се потпираат на поддршката од физички подготвени млади луѓе, пишува Љубомир Костовски во анализата „УЛОГАТА НА БРОЈНОСТА КАЈ НЕНАСИЛНИТЕ ПРОТЕСТИ ЗА НИВНИОТ УСПЕХ: Пресудните 3,5 проценти“.
Специјални за ЦивилМедиа. Текстот е личен став на Авторот. Сите права се задржани.
ПОГЛЕДНЕТЕ ГО ВИДЕОТО: Костовски говори за принципот 3,5% во изданието на КОЛЕГИУМ од 28 март 2025
