пишува: МИРЈАНА НАЈЧЕВСКА
„Во општество владее или законот или насилството. Но насилството понекогаш добива облик на закон, а некои закони повеќе зборуваат за насилството отколку за правото и еднаквоста.“
Френсис Бекон
Претседателот на државата Стево Пендаровски не го потпиша Указот за прогласување на Законот за утврдување правен статус на бесправно изградени објекти изгласан од Собранието на Република Северна Македонија во мај 2021 година.
Со право.
И со многу издржано образложение.
Затоа овде нема да зборувам за прекршувањето на Уставот и правото, за правната несигурност, за рушењето на правниот систем, и за дискриминацијата.
Нема да зборувам за пратениците и за Владата кои најдоа заеднички јазик во заштитата на криминалот.
Нема да зборувам ни за одговорноста (кривична и политичка и морална) на министрите кои мижеле пред кршењето на законите, на градоначалниците во чии општини се граделе дивоградби, и на инспекторите кои не си ја вршеле работата.
На крај памет не ми е да зборувам за изјавите на претседателот на ВМРО-ДПМНЕ Мицковски.
Меѓутоа, сакам да кажам неколку зборови за уништувањето на поимот на одговорност, за заштитата на корупцијата и промоцијата на криминалот од страна на институцијата наводно формирана да се бори со корупцијата и да го промовира правото.
Изненаден од постапката на Претседателот на државата и неговата одлука да одбие да го потпише Указот за прогласување на Законот, заменикот на Претседателот на Владата, задолжен за борба против корупцијата и криминал, ни соопшти:
- Дека станува збор за генерациски проблем останат од претходната власт
- Дека Законот е донесен со цел да не бидат оставени без кров над глава 50 илјади граѓани, семејства
- Дека неговата партија никогаш нема да биде за уривање на овие објекти и ќе одлучува во интерес на ранливите категории, и
- Дека сето ова ќе биде направено низ соодветна постапка и легални механизми со вклученост на сите.
Како ја читам јас оваа изјава?
Прво, навистина е безобразно да се нарече генерациски проблем нешто кое на идентичен начин веќе било решено од страна на претходната власт (имено последниот закон со кој се предвидуваше легализација на дивоградбите имаше важење до 31.12.2018 година).
Второ, изјавата дека без кров над глава ќе останат 50 илјади граѓани не се базира ниту на релевантни истражувања или објективни податоци, ниту пак соодветствува на реалноста. Имено, овој закон не се поврзува со обезбедувањето кров над глава за социјално загрозени категории (ваков член нема во Законот). Законот се однесува на бесправно изградени комерцијални објекти, згради, државни објекти, хациенди, базени, тераси, … Станува збор и за дивоградби кои директно го загрозуваат животот и здравјето на граѓаните (ресторани изградени на изворите од кои се снабдуваме со вода за пиење, хотели и станбени објекти во заштитени подрачја, објекти кои не ги исполнуваат елементарните правила на градењето, …).
Трето, со ова се негираа неколку постоечки законски решенија со кои се предвидува токму уривање на ваков вид објекти, со што Заменикот на Претседателот на Владата за борба против корупцијата, отворено изјавува дека неговата партија нема намера да ги почитува и спроведува законите.
Четврто, не е точно дека ова е направено низ соодветна постапка со вклученост на сите. Имено, законот е донесен во скратена постапка, што значи дека не се вклучени граѓаните, немало јавна расправа, немало ни расправа во Собранието и немало начин да се изврши било какво влијание. Во процесот не се вклучени дури ни институциите кои мора да бидат консултирани, како што е ДКСК.
Како што рекол Франсис Бекон, насилството некогаш добива облик на закон.
Во случајов, се работи за насилство од големи размери, насилство кое не само што го руши системот на владеење на правото, туку кое има и ќе има директни и исклучително штетни последици врз животот на граѓаните.
Сите права се задржани. ЛИНК: Услови за користење, авторски права и заштита на приватноста. Текстот е личен став на Авторката.