ЏАБИР ДЕРАЛА
Го читам текстот на колегата Дехран Муратов, насловен „Изградбата на автопатот Кичево-Охрид со лажица, кампањата на Мицкоски со багер“. Одличен, како и секогаш, Дехран прецизно ја слика гротеската на македонската политика и евтиниот политички пропаганден театар на власта за делницата од автопатот со должина од неполни 20 километри.
Во текстот, нашиот новинар ја отсликува македонската политичка реалност и преку турканицата околу заслугите за тоа кој, всушност, го изградил патот.
Па читателот ќе заклучи дека патот се градел повеќе од една деценија. И дека во првата проекција бил некои „ситни“ 375 милиони, ама стасал до 600 милиони. Кинески пари. И добро ќе ни дојде потсетувањето дека тоа е тој пат за кој Груевски се фемкаше да не е провизијата од 5% (15-18 милиони, веројатно евра) премногу.
Хахаха, евергрин се муабетиве, нели?
И прочитајте го текстот на Дехран, да не го прераскажувам сега тука. Ене го линкот, во првата реченица.
Туку, друго ми е зборот. Овде пишуваме за 20 (а не е ни толку) километри. Некој што доаѓа од нормална земја, сигурно ќе помисли дека се работи за печатна грешка и дека веројатно се работи барем за 200 километри. И тогаш би било смешно. За 11 години – или колку беа – со толку голема инвестиција – 600 милиони – сите се истепаа да се пофалат. Од друга страна, кога можеа онака да се фалат за двата километри (да, двата!) до Блаце, ова за нив е Пан-Американска магистрала (30.000 километри).
Малку податоци за споредба. За 10 години, во Индија, од 2014 до 2024 година се завршени повеќе од 95.000 километри автопатишта, а во САД, од 1980 до 2008 (20 години) се завршени повеќе од 100.000 километри. За 11 години, Германија изградила автопатишта во должина од 3.800 километри, од 1930 до 1941 година.
А Нашата земја изгради пропаганден систем што сантиметрите ги претвора во километри – во секоја област.
Буквално сите што некогаш седнале на фотелја во изминатите десетина години, сосе оној во Будимпешта, се грабаат за заслугите – дека тие изградиле делница од патот што просечен човек пешки ја минува за 4 часа. Другар ми Јане рече дека може и побрзо.
Луѓе, се работи за неполни 20 километри пат. За кој политичарите од сите ќошиња на политичкиот спектар се фалат дека го изградиле. Мислиш дека самите земале казми, лопати, багери и камиони, па го граделе 11 години.
Не го изградиле фирми со пари на граѓаните, туку тие. Така испаѓа. Но… Ништо тие не изградиле! Само системот за мачкање очи и крадење функционира.
И да повториме: Не се 2.000 километри, а не се ни 200, туку само неполни 20… А кренаа прашина до небо.
Да читав дека ова се случува во друга земја, ќе се смеев, ама многу ќе се смеев. Вака, океј, се смеам, ама кисело.
Бидејќи знам… За политичка фарса не е пресуден бројот на километри, туку бројот на микрофони, односно пропагандни усти што не престануваат да ломотат.
И си велам, кога дваесет километри пат стaнуваат ѓоа Пан‑Американска магистрала, тогаш нешто длабоко и суштински е болно во оваа земја.
Текстот е личен став на Авторот.
