пишува: ЏАБИР ДЕРАЛА
Секоја влада на светот, макар и да е најдобрата (а таква нема), заслужува критики. Влада што не ја критикуваат, сигурно е авторитарна и ги корумпирала медиумите или целосно ја заробила државата, а со неа и медиумите. Звучи познато, нели? Долги години, само до пред две години, дури ни шепот не можевме да слушнеме против власта.
Критиките на секоја постапка на власта може да се упатуваат од најразлични мотиви и позиции. Најдобрата критика е онаа што им овозможува на граѓанките и граѓаните да вршат контрола и притисок врз власта, да ги осудат лошите политики и практики, да побараат одговорност, а секако и да ги поддржат оние политики што го подобрува квалитетот на живеењето на луѓето заради кои постојат институциите (а не обратно, нели?).
Кога, зад превезот на критиките, се напаѓа власта за да се извлече било каква корист, политичка или финансиска (многу често одат заедно), тоа е рекет. Тогаш, критиките, колку и да се на место, го губат значењето на критика и се претвораат во пресметка што понекогаш најмалку личи на политичка, а многу повеќе на лична борба, преполна со ниски удари. Особено ако тие критики доаѓаат од партиски штабови, а не од луѓе (интелектуалци, новинари…) што мислат слободно и независно, без компромиси со личните потреби.
Кога критиките ги упатува група што е валкана до гуша, одговорна за најголемиот дел од состојбите за кои „критикува“ (овде мора да се стават наводници), тогаш тоа е, најблаго кажано, неморален атак и манипулација, клеветништво. Кога не се користат, туку се злоупотребуваат фактите… Тоа попрво е валкана политичка борба со употреба на лажни вести. Врв на мизеријата е кога високи партиски функционери користат лажни вести и говор на омраза, а тоа го прикажуваат како слобода на изразувањето и конструктивна критика.
Не е критика на власта, кога нападот е ставен во служба на изопачените планови да се избегне и да се префрли сопствената одговорност на некој друг. Не е критика на власта кога сѐ што се споделува со јавноста во себе содржи прикриена или отворена, директна или индиректна омраза и кога се промовираат насилството и поделбите. Не е критика на власта кога нападите, па нека се и делумно или целосно оправдани, имаат единствена цел да се ослаби власта и така да се дојде на власт, без оглед на тоа колкави штети ќе претрпат општеството, институциите и државата.
Власта има кој да ја критикува. Тоа се луѓето со кредибилитет и чесни намери, чисти и јасни пораки, со факти и мислења зад кои нема политички и криминални мотиви, домашни или странски. Тоа се нервозни типови и типки чија амбиција никогаш не била три минути слава на социјалните мрежи. Тоа се луѓето што го разбираат политичкиот контекст и стратешките интереси на земјата во која живеат и работат. Има сосема доволно луѓе што критикуваат жестоко и бескомпромисно, а воедно имаат разбирање за нивото на одговорноста што ја имаат пред јавноста. Луѓе со идеја.
Кога критиката што ја пласира некој во јавноста е заснована на потреба да се ќари нешто од тоа, било што (!), валканиот компромис е веќе направен. Политичарите можат да прават компромиси, да играат игри, да манипулираат и да фаќаат кратенки до своите цели, а тие што критикуваат мораат сето тоа да го ловат и да го разобличуваат, во корист на јавноста и стратешките цели. Тоа е барем едноставно.
Ако ова го прифаќате, погледнете ги со нови очи „критичките“ медиуми и прес конференциите на оние, да ми простите, обични разбојници и паразити.
Преземање на содржините e ЗАБРАНЕТО (!!!), освен со писмена дозвола од ЦИВИЛ и тоа исклучиво според Условите за користење, авторски права и заштита на приватноста. Повредата на авторските права е забранета со закон. Врз основа на договор за соработка, оваа содржина е достапна за Плусинфо и Слободен печат без ограничувања.
илустрација: “Octopus” – Alyssa Rosales
