НЕНАД ЈОВАНОВИЌ
Рековме дека ВМРО-ДПМНЕ е војска. Рековме и тоа дека Мицкоски е генерал на таа војска. Сега, овде, нема да речеме, ама би требало да разбереме – нашите „патриотски“ интелектуалци толку многу им е драга близината на моќниците, посебно на оние „од десно“, и ако ова го разбереме, можеби би можеле да пофатиме и некоја подобра перспектива за иднината.
Денес претпоставувам дека на сите тоа им е јасно. „Патриотскиот“ поет, „патриотскиот“ режисер, „патриотскиот“ писател и новинар, глумец и професор, денес е опседнат од желбата да својот „нежен“ интелектуален хабитус им го поклони на тврдата десничарска партија за сувопарна власт. Оти, нели, сите само СДСМ не (!), таа е нивната логика. И додека нивната „скромност“, „прикриеност“ и „срамежливост“ нема крај кога станува збор за секојдневните човечки неправди, а најтривијалната е газење на малцинските права пред нивниот нос кои тие не ги гледаат и не ги слушаат, и немаат појма што со нивните права да прават, освен онаа глупава максима: „Не за Уставни измени под Бугарски диктат“, вие оваа максима ја користите за да блокирате буквално сè во државата, да ги газите сите закони во оваа држава, и можете уште да ги ништите сите норми на човечност, можете да му дадете и најперверзен тон на вашето самоволие, притоа смеете да се изнапљачкате, па дури имате право и да убиете, ништо од тоа нема да ја промени нивната свест – тоа тромо, глупаво и општествено битие кое го мибилизираат за „националните работи“ против Бугарите. А и не само против нив, против сите: Албанци, Европјани, Американци…
Сега, наеднаш, нема граница за неговата „десна“ хиперсензибилност, поготово тогаш кога треба да се наслушне и најтанкиот „тантрум на националната душа“, сега тие се „одлучни“ и „храбри“ кога стотина илјади луѓе треба да се подигнат од нивните огништа, без разлика што тој народ гледа директно во провалија.
Поединечни судбини Мицкоски не го интересираат, тој жонглира со големи цифри и опседнат е во мислите за милениумски перспективи, тој го создава националниот мегапроект и разбирливо, не се занимава со ситници, впрочем, кој се занимава со пилевина кога се рушат цели шуми?
Ама овој десничарски „балван“, кој така спремно го натовари на својот грб „универзумот на нацијата“, судбината на еден милион и осумстотини илјади граѓани во оваа земја, не е никој друг освен оној неугледен, ползечки „гном“ на кого и таа најобична и секојдневна граѓанска одговорност му претставува терет. И нема тука никаков парадокс. За денес македонскиот интелектуалец со „десен предзнак“, да успее до „височините“ на народен мудрец или национален месија, не му е потребно ништо друго освен да ги мрази Бугарите, Албанците, родовите и женските права, Американците, а притоа никогаш претходно да не се обидел да стане граѓанин.
Што значи тоа граѓанин? Тоа е онаа форма на апстрактна еднаквост со сите останати граѓани во државата, без разлика на професијата и формалното образование. Вишокот на „национална мудрост“ не е ништо друго туку компензација за немањето на одговорност. А кога ваквиот случај – како симптом – на длабока фрустрација на „патриотската интелигенција“ поприма лудачка појавност, тогаш ни станува јасен и оној манично-депресивен карактер на патриотскиот интелектуален „живот“ воопшто. Неговиот на сите нас добро познат досаден ритам: тупавост – еуфорија – тупавост; па повторно… тупавост… еуфорија, повторно тупавост… и така до бесконечност.
Тие исти кои вчера, па така и денес, вклучени во најдлабокиот патос на националната саможртва, го набљудуваат сопственото лизгање во пропаст, не правејќи ништо тоа да се спречи; од најдлабокиот бунар, пишуваат инфантилни писма до светските сили пресметувајќи се со нив како со некои кибритлии од локално гранапче. Најпрво им пишуваат со самосожалување, потоа им пишуваат со мегаломанија, па повторно со самосожалување, и така во круг. До бесконечност.
Дали нашите патриотски плачиминџи навистина веруваат во своето оплакување? Па, зависи, како кој. Оние тупавите – да; оние малку побистрите – не. Тие, побистрите, знаат дека нашата историја не е толку трагична (ако воопшто е трагична) за разлика од историјата на околните, па дури и далечни народи и народности. Знаат тие многу добро дека ние Македонците сме истрпуеале многу неправди, ама знаат исто така дека можело да поминеме и многу полошо.
Секој човек што има зрно сол во главата јасно му е како бел ден дека од песимизмот и самооплакувањето не може да се развие никаков напредок и квалитет, ама ете, нашата култура, а посебно онаа „политичката“ – и посебно онаа „гражданско-новинарска“ – се расфрлаат со песимизам и плачипичкарање на сите страни, и уште за тоа добиваат аплаузи. А зошто тоа го прават?
Заради истата причина што оној мајмунот си го држи qурwoт во ладна супа. Ете затоа!
Текстот е личен став на Авторот. Дозволено е преземање на текстот според лиценцата Creative Commons 4.0 / Извор: Frontline
