НЕНАД ЈОВАНОВИЌ
Кога човек го слуша препукувањето на извесна Арсовска (што е таа госпоѓа во нашите животи, ама навистина што е?) и кога го слуша препукувањето на некој извесен Орце (Орце кој?), градоначалници кои по сила на (не)прилики се нашле тамо кајшто се нашле, што може човек на себе да си каже?
Политиката која е штетна, одвратна, грозна и губитничка, не само во практична, туку и во морална смисла – зачинета со патетични прокламации и реторички подјебавања – политика која во конечноста е длабоко „нихилистичка“, а скриена под маската на лицемерната принципиелност, кога-тогаш ќе акне в sид, ќе се судри со своите лимити, ќе се соочи со своите неизбежни консеквенци на стореното. И тогаш, така предвидливо, доаѓа до психотични реакции – повраќање на вербални и физички насилства на сите страни како една насобрана фрустрација која бара на нешто или на некој да се „ослободи“; едноставно, целата гадост бара некаде да се „емитува“, сè со цел да се загади што повеќе јавната околина.
Трагикомична и карикатурална политика на лумпен-патриотите која, денес, малку модификувана од времето на Мијалков и Груевски, ја наследи денешниот „локалносамоуправен естаблишмент“, овие денови совршено банкротира. Банкротира на начин што го прогласија за триумф: „Се каам што сум ја гласал Арсовска. О, Боже, колку се каам“. Вакви зборови неприличат ниту во брачни заедници, а камо ли во политичка јавност во Македонија. Тие, имено, разни орциња и останати мициња, мислат дека јавниот живот е брачен живот – па кога тоа еднаш ќе фати, не пушта, комшија, па оди ти потоа убиј се. А, ако евентуално и пушти – добивате неверојатна жолчна киселина низ јавноста на начин во кој се паѓа од вербална во физичка несвестица.
О, мајко Маријо, се каам со цело мое срце што ја земавме таа жена. О, мајко Маријо, грешни сме пред Бога и грешни сме пред гласачите. Кога не би било трагично, би било урнебесно сатирично.
Од друга страна, ниту скопската „градоначалничка Цвета“ не остана должна: „Орце е неписмен, не знае до каде одат неговите ингеренции“, или нешто слично во тој стил. На тоа, и „лумпен Орце“ не остана покусо: „Јас сум за тебе Блаже Конески“, или нешто слично во тој стил.
И што да ви правам, почитувани читатели, гледате и сами: што правиме ако од вакво ментално срање некој се отруе, кој тогаш ќе биде виновен? Ги следите ли тие реторички нагазни мини, расипани „паштети“ размачкани низ онлајн порталите слободни за консумирање. Скрши лепче, намачкај си паштета, мх, мх, мх, мљац, мљац, мљац. Треба да се внимава на начинот на кој зборуваат овие двајца: толку прецизно и немилосрдно себе се портретираат што не би можел тоа да го направи ниту нивниот најогорчен противник.
Додека, пак, ги типкам овие зборови, на вибер ми стигнува порака: „Мицкоски стои позади блокадата во Комуналното претпријатие во Скопје“. Зарем беше возможно друго сценарио? Практично, ништо не му смета на текстот од погоре: толку се предвидливи што станува одвратно и болежливо. Банкротот на опозицијата продолжува во целото свое „светло“.
Секој нормален човек сега би се прашал: има ли воопшто крај на ова лудило? Напротив, ваквото однесување се шири и продлабочува. И сега да ве прашам: мислите ли вие дека ВМРО-ДПМНЕ е проевропска партија? Мислите ли вие дека тие се спремни некаде да се соберат, а нешто да не „дрпнат“ за себе, да не предизвикаат некоја опструкција, сопка, сплетка…? Премногу е очигледно дека се воспитувани на пропагандна култура од нивните курири: кога би прочитале нешто – да речеме сериозна книга – верувам дека би се шокирале од себе и од самата појава за себе.
А и зошто би читале важна литература, ионака знаат дека читањето ги расипува очите. Си знаат тие многу убаво, итри се пустите: сплетка, сопка, ујдурма и срање, тоа е животот мој, а и очите помалку страдаат.
Текстот е личен став на Авторот. Дозволено е преземање на текстот според лиценцата Creative Commons 4.0. | Извор: Frontline
