пишува: ГОРДАН СТОШЕВИЌ
Меѓутоа, токму тие пари, во износ од 17,5 милиони денари или скоро 300.000 €, станаа камен на сопнување и уште поголеми поделби во партијата. Тоа беа големи пари, со оглед на тоа дека партијата ја помина целата кампања со само неколку илјади евра, имајќи предвид дека тоа беше новоформирана партија која на почетокот не зависеше од крупен капитал, со многу лимитирани ресурси.
Меѓутоа, по одржувањето на изборите во партиската каса, на неколку пати, во период од 6 јули до 13 јули 2017 година, легнаа скоро 1,6 милиони денари или околу 26.000 €. Парите беа уплатени од Државната изборна комисија и Министерството за правда. Дури кога легна првата рата на сметката од 5,4 милиони денари или 90.000 € на крајот на следната година, или поточно на 5 декември 2018 година, веќе се знаеше дека најмоќната фракција во партијата, онаа на Апасиев, ќе изведе преврат и ќе ја преземе партијата. Нешто на што предупредував со месеци наназад во партијата, имајќи во обѕир дека добивав сигурни информации однадвор, меѓутоа, без никаков успех, бидејќи повеќето упорно ги игнорираа моите предупредувања, тврдејќи дека не ги интересираат теории на завера.
Меѓутоа, се чини дека парите не им беа единствениот мотив на пучистите, туку тука има и уште нешто, многу подлабоко. Секако, во прв ред доаѓа предвид свртувањето на партијата на десно по 16 декември 2016 година, особено кога опозициската СДС дојде на власт, по сите оние случувања во македонското Собрание на 27 април 2017 година, заменувајќи ја дотогаш владејачката десничарска ВМРО-ДПМНЕ, после полни 11 години непрекинато репресивно владеење. Таа пролет, 2017 година, е навистина турбулентно раздобје за земјата која со месеци беше во политичко-безбедносна криза без нова влада.
Во тоа време поголемиот дел од партијата презеде низа активности со помош на највисоките партиски органи, ЦК и Президиумот против Иницијативниот одбор за одржување на вонреден Пленум на партијата. Опасен маневар кој повеќето од членовите го поддржуваа, додека водечкиот пар, Апасиев-Савески, по пат на дисциплинирање на членови на Иницијативниот одбор покажуваше моќ во партијата, а во исто време манипулативно ги криеше од јавноста сите случувања во самата партија. Тие двајца ги влечеа сите конци во раководството на Левица која наврапито целеше во пропаст.
Овој судир дури заврши во Основното Јавно обвинителство, кое ги отфрли сите жалби на членовите на Иницијативниот одбор, па таквите судски одлуки го трасираа отворениот пат за борба на двајцата најистакнати членови на партијата, Димитар Апасиев и Здравко Савески. Нешто што подоцна ќе се претвори во личен судир меѓу нив двајца, во борбата за превласт во самата партија. Првиот, изразит национал-социјалист и шовинист, а другиот, либерален демократ и опортунист, луѓе кои цело време се претставуваа за револуционерни левичари.
Познатата граѓанска активистка и борец за човекови права, еден од најистакнатите членови на граѓанското движење “Стоп за извршителите“ и „Човекот над профитот“, како и филмска режисерка и културолог, Ана Глигорова, за ова вели:
„Комуникацијата со останатите членови на партијата не беше можна поради затегнатите меѓучовечки односи, но и поради обвинувањата дека сме пучисти и дека работиме за опозицијата, но во прашање беше нешто сосема друго. На крајот на краиштата, подоцна останатите членови ќе го видат насилното присвојување на партијата од страна на „Робеспјер непоткупливиот“ (Димитар Апасиев) кој не беше сам во сето тоа, а историјата во иднина ќе покаже поради што единствената левичарска партија во најава се распадна“.
Ако во текот на цела 2016 година се боревме за позиционирање на македонската политичка сцена, и правевме подготовка за изборите на крајот на годината, а цела 2017 година ја поминавме во разноразни меѓусебни обвинувања околу тоа кој сè работи на разбивање на партијата, 2018 година се покажа како најтешка во краткиот период на постоење на нашата партија. Внатрепартискиот судир сè повеќе добиваше на интензитет, а завојуваните страни беа сè побројни. Од една страна беше официјално формираната фракција според Статутот на партијата, „Марксистичка организација – Црвени“, мала група луѓе од шест членови на ЦК, меѓутоа, мошне реакционерна и субверзивна во своите идеи и активности.
Потоа, тука е најголемата групација, составена од членови на ЦК кои го поддржуваа главниот опонент на Апасиев во борбата за превласт во партијата (што подоцна ќе се покаже за точно), Здравко Савески. Идеолошки позиционираните луѓе околу центарот, кои по малку лутаа на либерално-демократскиот политички спектар, склони кон секакви авторитети и предрасуди.
И сосема на крајот, третата страна, позиционирана десно во партијата, исто така мала група, околу десетина луѓе собрани околу Димитар Апасиев. Луѓе на кои пред сè им недостасува идеолошко-политичко образование, но и искуство во теорија и пракса, класични партиски апаратчиња склони кон култ на личност. Меѓутоа, таа група подоцна ќе се препознае како најоперативна на терен, и во молскавичен и спектакуларен пуч ќе ја преземе партијата. Тој идеолошки судир на „левицата“ ќе стане вистинска престрелка помеѓу либералите и десничарите, нешто што ќе се препознае за вистински момент за буржоазијата во самиот старт да ја уништи единствената идеја која дотогаш се појавила на левиот спектар на општествената акција и политичката одговорност.
Се покажа дека во таа борба на буржоазијата победата ја однесе десницата, со оглед на историските околности во кои се наоѓа Македонија. Земја под силно влијание на империјализмот, како од западот така и од истокот. Земја која беше на работ на граѓанска војна по сите случувања во македонското Собрание на 27 април 2017 година, но и земја чиј народ живее во перманентен страв од меѓуетнички судири, надевајќи се на влез во евро-атлантските организации, во кои гледа некаква сигурност.
(продолжува)
Авторот на текстот, Гордан Стошевиќ, е некогашен член на партијата Левица и еден од нејзините основачи.
прв дел
втор дел
