ВМРО-ДПМНЕ го потценува Ковачевски, што може скапо да ги чини

САШО ОРДАНОСКИ

Офанзивата со навреди и омаловажувања што опозицијата, во првата минута по неговиот избор за преседател на СДСМ, ја презема против Димитар Ковачевски, ги има сите карактеристики на една потврдено погрешна политика што често се практикувала во Македонија. Наместо барем, за почеток, да му честитаат на изборот, па евентуално потоа карактерно и политички да го масакрираат, ВМРО-ДПМНЕ побрза официјално, во партиско соопштение да го окарактеризира новиот претседател на СДСМ како „пион на Заев“, како „спроведувач на заевизмот“, како продолжувач на корупцијата и разните други континуирани катастрофи од критичкиот регистер на „Белата палата“. Дури и самиот начин на директни општопартиски избори во СДСМ, во конкуренција на двајца противкандидати на Ковачевски кои не оставија впечаток дека се таму само заради однапред договорена парада, опозицијата го окарактеризира како внатрепартиски „театар“ и „фарса“.

Претпоставувам дека не сум единствениот кој ги памти прославите во СДСМ кога се избра Никола Груевски за наследник на Љубчо Георгиевски. ВМРО-ДПМНЕ тогаш беше во длабока, разновидна криза, а на Груевски – дури и меѓу многумина, ако не и повеќето, кои конгресно го гласаа во неговата партија – се гледаше само како на привремен „грејач“ на фотелјата, додека Георгиевски не реши да се врати на партиското кормило. Со таков нов лидер на опозицијата, тогашното СДСМ беше убедено дека ќе владее уште стотина години. „Господ да го поживее!“, беше најсериозниот политички коментар на неговите идеолошки опоненти…

И, Господ навистина и го поживеа, не само повеќе од десет години набрзо по доаѓањето на власт, туку до ден денеска, откако падна и од власта, а и од моралниот пиедестал на доживотна инспирација за лидерството во ВМРО-ДПМНЕ.

Потоа следуваше изборот на неговиот наследник, Христијан Мицкоски, како нов повод за славје во СДСМ. И со него на чело на опозицијата, власта на Заев мислеше дека уште стотина години ќе владее со македонската држава. Што е право, неколку години така мислеа и многумина во неговата прилично распадната партиска структура. Реставрацијата на партиската власт во ВМРО-ДПМНЕ од страна на Мицкоски е прилично свежа, а и не многу демократска афера, но на последниот изборен партиски конгрес некни – е, тоа навистина беше впечатлив, добро режиран театар – Мицкоски со само две неважечки ливчиња (третото е негово, бидејќи наводно не гласал за самиот себе) акламативно го обезбеди новиот партиски претседателски мандат, со надеж ВМРО-ДПМНЕ наскоро да го врати на власт во државата.

Денеска и добронамерните критичари велат дека Ковачевски, за почеток, не поседува полетна лидерска харизма за да го реинвентира руинираниот углед на СДСМ и во самата партија и во пошироката јавност. Се вели дека профилот му е повеќе технократски, во бизнис-менаџмент стил, а дека и внатрешната и надворешната македонска ситуација бараат лавирања помеѓу итрост, упорност и политичка квалификуваност за решавање големи проблеми, квалитети за кои јавноста не е сигурна дека тој ги поседува.

Но, повторно корисно потсетување за личните харизми: кога Груевски, своевремено, застана под главните лидерски рефлектори во државата, неговата харизма главно се сведуваше на буџетски „пица-мајстор“, со скромно аматерско театарско и банкарско искуство и со самоувереност на средношколец со сериозен пост-трауматски стрес по низа адолесцентни прашања; на Заев, пак, на почетокот, се гледаше како на струмички провинцијалец заталкан во високата политика, кој брзо ќе биде „изеден за појадок“ од големите кујни на велеградските политички велемајстори, иако, додуша, уште тогаш, со видливо „дурацел“ енергетско полнење… Па и двајцата чуда направија, на спротивните полови на општествените интереси во државата.

Што се однесува до харизмата на Мицкоски, жирито сѐ уште заседава, бидејќи е видлив, од неодамна, напорот својата изградена лидерска ароганција да ја омекне и во појавна и во содржинска смисла.

Елем, имајќи ги на ум овдешните поучни и традиционални политички потценувања на противниците, „андер-дог“ позицијата се чини како ветувачка стартна основа со која Ковачевски влегува во партискиот, а најверојатно наскоро и во државниот лидерски мандат. Тоа му дава поширок маневарски простор за воспоставување на своја, макар и мешана, старо-нова политичка и кадровска структура (тимот!), што почетно ќе го провериме веќе за две недели, кога самиот ќе влијае врз изборот на потесното, обновено, партиско раководство.

За финансии, бизнис и енергетика Ковачевски е сосема квалификуван, а на пандемијата можеби ќе ѝ се насмее крајот побрзо одошто би сакале и да се надеваме… Но, ќе успее ли во своето регионално и пошироко меѓународно позиционирање, толку битно за македонската перспектива? И, уште повеќе, во лавиринтите на меѓуетничкиот демократски проект во Македонија?

Во политиката гаранции за ништо не се даваат однапред. Ако е името судбина, Ковачевски самиот ќе биде ковач на својата. Ние и така на сѐ сме веќе отрпнати.

Сите права се задржани. Текстот е личен став на Авторот.