Се надевам дека ќе излезам на улица за време на паузите меѓу бомбите. Треба да го шетам кучето. Таа постојано кива, се тресе и се крие зад моите нозе. Секогаш сакам да спијам. Мојот двор опкружен со многу приказни е тивок и мртов. Повеќе не се плашам да погледнам наоколу.
Спроти влезот на сто и петтата куќа. Пламенот проголта пет ката и полека го џвака шестиот. Огнот во собата уредно гори, како во камин. Прозорците со црни плочки стојат без стакло. Од нив, како јазици, паѓаат завеси. Смирено и проколнато го гледам ова, пишува на Фејсбук Надежда Сухорукова, жителка на опколениот Мариупол.
Сигурна сум дека наскоро ќе умрам. Тоа е прашање на денови. Во овој град сите постојано ја чекаат смртта. Само посакувам да не е толку страшна. Пред три дена не посети пријател на мојот најстар внук и ни кажа дека се работи за директен удар во противпожарната служба. Спасувачите ги загубија своите животи. Рака, нога и глава на една жена и се откинале. Сонувам како деловите од моето тело стануваат неподвижни, дури и по експлозија на бомба во воздухот.
Не знам зошто, но мислам дека ова е важно. Иако, од друга страна, сè уште нема да има погреб за време на борба. Вака ни одговори полицијата кога ги сретнавме на улица и прашавме што да правиме со мртвата баба на нашиот пријател. Не советуваа да ја ставиме на балконот. Се прашувам на колку балкони лежат мртви тела?
Нашата куќа на авенијата Мира е единствената без директни удари. Двапати била погодена од гранати, во некои станови летало скршено стакло, но не е тешко оштетен и изгледа среќен во споредба со другите куќи.
Целиот двор е покриен со неколку слоеви пепел, стакло, пластика и метални окови. Се обидувам да не ја гледам железната будала која лета на игралиштето. Мислам дека е ракета, или можеби ја нема. Не ми е гајле, едноставно е непријатно. Во прозорецот на третиот кат гледам нечие лице и избегав. Излезе дека се плашам од живи луѓе.
Моето куче почнува да завива и разбирам дека сега повторно ќе пукаат. Стојам надвор преку ден, а околу мене владее гробна тишина. Нема автомобили, нема гласови, нема деца, нема баби на клупите. Дури и ветрот е мртов. Сепак, има неколку луѓе овде. Тие лежат на страна од куќата и на паркингот покриени со горна облека. Не сакам да ги гледам. Се плашам дека ќе видам некој што го познавам.
Целиот живот во мојот град сега мрмори во подрумите. Таа изгледа како свеќа во нашето одделение. Нема што да се направи за да ја изгасне. Секоја вибрација или ветер и темнина ќе дојде. Се обидувам да плачам, но не можам. Жал ми е за себеси, семејството, сопругот, соседите, пријателите. Се враќам во подрумот. Поминаа две недели и не ми се верува дека некогаш имало друг живот.
Луѓето продолжуваат да седат во подрумите во Мариупол. Секој ден им е потешко да преживеат. Немаат вода, храна, светлина, не можат ни да излезат надвор поради постојаното гранатирање.
Жителите на Мариупол мора да живеат. Помогнете им. Кажи ми за тоа. Нека знаат сите дека убивањето на мирни луѓе продолжува, апелираше жителката на Мариупол.
Превод Д.М.
