ЏАБИР ДЕРАЛА
Можеби се годините, можеби искуството сосе годините, не знам, но кога ја гледам оваа земја веќе не можам, како порано, во себе не наоѓам ни цинизам, уште помалку огорченост или револт. Не сум дури ни разочаран. Тоа е можно само кога човек во себе има барем трошка надеж дека нешто може или би можело да биде подобро. Почнав да прифаќам дека некои болести се едноставно неизлечиви. Особено кога болеста е масовна како епидемија.
Не само што луѓето на „високи места“ не знаат или не можат, тие и не сакаат да се откажат од лагите, насилството и примитивизмот. Кога велам „високи места“ мислам на сите кои носат некакви одлуки или можат да влијаат на ставовите на луѓето. Од училница или универзитетски амфитеатар до фирма или фабрика, од судница до академија на науките, од партиски клуб во локална прчварница до парламентот и кабинетите на најодговорните државни функционери.
Бескрајно простачко надмудрување, крадење пари и идеи, трошење на туѓото време, уништување на креативноста, забивање нож во грб и – најмногу од сѐ – трошење бескрајно многу ресурси (јавни и позајмени и донирани) за градење илузии што се потенки и попроѕирни од меур од сапуница. Целото општество – администрација, академија, медиуми, граѓанско општество, бизнис, институции, држава, процеси, области, сектори, набројте што сакате (историја, култура, естрада, политика) – се како трупец од скапано дрво поставен на тенки стаклени ногарки, а сакаат да остават впечаток дека се скулптури од Роден или Донатело.
Усмрдена провинција населена со хуманоидни крави и волови чии вилици вредно штракаат низ росните ливади полнејќи ги своите утроби, а потоа преживаат во својата бесконечно празна дремка на добиток. Опкружени со смрдливите испарувања од сопствениот измет од живот.
Не сакам да верувам дека се толку глупави да не знаат дека се само обични серковци. Барем во некој зафрлен агол на неразвиените тапи мозочиња трепка сијаличка која им кажува колку се ништожни и колку се неспособни да направат барем една пристојна илузија, ни за селски циркус.
Усмрдена провинција населена со хуманоидни крави и волови чии вилици вредно штракаат низ росните ливади полнејќи ги своите утроби, а потоа преживаат во својата бесконечно празна дремка на добиток. Опкружени со смрдливите испарувања од сопствениот измет од живот.
Тука нема ништо што може да предизвика емоции. Апсурдно е да се биде огорчен на крава или вол, да се гледа со цинизам или револт на нивното однесување или на реата од тоа што го исфрлаат од мозокот или задниот дел од телото, откако ќе талка низ 45 метри долгите црева. Можеби некогаш само гадење, мачнина од остриот мирис на смртта на мислењето како такво.
Им се извинувам на кравите и воловите што ги издвоив за да ја направам оваа илустрација за рамнодушноста. Исто така, му се извинувам на Институтот за добробит на животните и сличните на нив. Мојата одговорност за овој текст немаше да биде помала ако наместо крави и волови за споредба земев риби, инсекти или алги. Географски, не сум сигурен дека ова се однесува само на „нашата“ земја, веројатно можам да направам слична споредба и за целиот регион и неколку десетици земји низ светот.
Не се извинувам ако некој мисли дека ова е навредлив текст. Некој може да го доведе ова и во врска со општествената апатија. Сеедно ми е. Можам и некоја сочна пцовка да кажам овде, но нема, затоа што рамнодушните немаат потреба да пцујат.
Текстот е личен став на авторот. Сите права се задржани. Извор: ЦИВИЛ МЕДИА
РАФАЛ е рубрика што се отвори на крајот на април 2017 година. Точно 110 колумни објавени во таа рубрика се дел од истоимената книга од Џабир Дерала во издание на ЦИВИЛ, објавена во мај 2018 година.
