пишува: ЗОРАН ИВАНОВ
Па, за да биде појасно гледиштето изнесено во овие редови, еве вака школски како за на табла:
Пак се крева прав околу идентитетот, јазикот, предизборно се политизираат бугарските хирови. Сè некако наликува исто како во времето кога се крчкаше Преспанскиот, по што, очекувано, се случи според народната: „Се тресеше гората, се…“
Ниту име загубивме, ниту јазик, ниту идентитетот. Напротив. Го депониравме ФИРОМ во историјата како сведоштво на едни времиња, на едни балкански сеништа што тука и таму сè уште талкаат по овие простори кави што сега се и овие со бугарските антимакедонски политики.
Но како да забораваме дека, ако како држава не сте запишани во ООН, тогаш не сте држава. А државата Македонија е единствената држава, единствената политичко правна конституција запишана во тетратката на ООН што во името ја содржи именката Македонија. Сега северна, ама Македонија, а Македонците се единствениот народ во светот кој, исто така, како што е запишано во светската катастарска книга, е запишан како македонски и го говори македонскиот јазик.
Па, оттука, а-про-по т.н. „Резолуција“ што од силен квази патриотизам ја форсираат дури и оние што до вчера јавно пафтаа со бугарски знамиња, а кои ќе ни го бранеле идентитетот македонски токму од Бугарите. И тоа сега демек посебно испровоцирани од некои содржини за јазикот во португалскиот предлог и наводното поддржан и од наша страна.
Прво, факт е дека кога велиме дека ние немаме проблем, туку имаат другите со нас, всушност проблем со другите имаме ние зашто ние имаме цел, а тоа е, ако е, ЕУ.
Второ, факт е и дека терминот „според уставот“, како што е запишано и во многу други устави на други држави каде што е дефиниран службениот јазик или службените јазици на тие држави, бенигно е дури и ако во некаков компромисен договор и во ЕУ се запише формулацијата „според уставот“. Патем, конкретно ова со Бугарија, таква формулација произлегува и од содржината во меѓусебниот договор од 2017-та, па и пред тоа, од Меморандумот што Софија и Скопје го потпишаа уште есента 1998-ма и каде што околу јазиците на двата народа стои „според уставот“ и тоа во документот се однесува и на бугарскиот јазик.
Трето, нашиот јазик, македонскиот, еве пак за да стане уште појасно, како службен јазик на државата Република Северна Македонија, е запишан во ООН и таму е тоа, не на регионално европско, туку на светско, на планетарно ниво, е завршена работа.
А за во ЕУ, па таму, во тој клуб, може да се биде член, но и не мора. Може де се влезе и да се излезе. Се влегува, за нас конкретно, низ тешки и трауматични процедури, но ако за некого е некаква утеха, може да се излезе кога ќе се посака. Унијата е незадолжителен клуб и нема потреба од паранои од историски размери и по јазикот и по идентитетот. Во клубот Европска Унија кон кој се стремиме приоритети ни се развојните интереси, сега и перспективите на државата. Го имаме имотниот лист од катастарот ООН и во него, како за секоја држава и за граѓаните во неа, е запишан и нашиот идентитет.
Текстов, неминовно, ќе биде суден од многумина, посебно по масовната „хистерија“ што како вирус предизборно кокетно се шири и ја зафати дури и власта. Ќе биде суден, но нема да биде осуден, барем сигурно не од иднината. И, би било упатно, наместо замајувања со некакви херојски документи за идентитетот, ајде вака некако малку порелаксирано да гледаме на ступидните хирови на нашите соседи и на латентните поддршки што очигледно ги имаат од некои од помоќните европски структури. И да бидеме помудри и како и во случајот со нашиот јужен сосед, така и сега со нашиот источен, да ја искористиме и најмалата интегративна шанса.
На крајот, сепак, сè ќе си дојде на свое место. Па пиреј сме, нели.
5.7.2021
Сите права се задржани. ЛИНК: Услови за користење, авторски права и заштита на приватноста. Текстот е личен став на Авторот.