Има луѓе кои, едноставно не можам да ги разберам, оти се откажале од човечното во нив. Навистина, можете ли да разберете некој кој се радува на пожар во комшиската куќа? А дали пак ги разбирате оние што се радуваат на пожар – во сопствената куќа?
пишува: Петрит САРАЧИНИ
Се обидувам, колку можам, да ги разберам луѓето. Секој од нас има лични искуства, знаења лични но и колективни добиени преку семејството, образованието, медиумите, средината во која сме израснале, работеле и живееле.
Од друга страна, сите ние си имаме и свои предрасуди и пристрасности, последица на споменатите влијанија. На нашите размислувања и постапки честопати влијаат и надворешни фактори – моменталната економска, политичка, општествена ситуација (или нарација) и ред други состојби, на кои индивидуално можеме да влијаеме, во најдобар случај – малку.
Но, има луѓе кои, едноставно не можам да ги разберам, оти се откажале од човечното во нив. Навистина, можете ли да разберете некој кој се радува на пожар во комшиската куќа? А дали пак ги разбирате оние што се радуваат на пожар во сопствената куќа?
Или, има ли некој што може да разбере, што ги води луѓето што во време на вакви опасности по животната околина и по човечки животи, шират омраза, поделби, лажни вести, се потсмеваат на несреќата, сеират?
И, за што? За ситен политички ќар? За малку повеќе гласови на газдите на наредните избори?
Не нѝ е првпат. Ова со пожарите и политичката злоупотреба на нашите заеднички несреќи, се случуваше и изминативе години. Ако се сеќавате, сме имале масовни пожари и на пролет, кога шумите се влажни, а дел се уште покриени со снег. Тогаш немало ни жежок и силен ветер среде лето, ниту суша, ама имало очигледно пиромани, голем дел од кои се – политички пиромани.
Оваа лавина од лаги, омраза и навреди, оваа нечовечност, за жал, се повеќе ја окупира и медиумската комуникација, и јавната комуникација воопшто. Таа е главната причина зошто општеството, институциите, јавноста, граѓаните, наместо да ги бараат решенијата низ една конструктивна, критична дебата, низ употреба, тестирање и подобрување на системот и механизмите, стануваат роб на агенда диктирана од одредени центри „оплеменети“ со незнаење но и голема глад за пари и моќ, кои се во потрага по личен, а не општествен напредок. И ги користат сите можни средства за да стигнат до тоа.
Наместо на лаги и дезинформации, институциите треба да одговараат на реални, аргументирани прашања, на вистинската критика која е задушена во вревата од лаги и омраза од зли и нечовечни луѓе. Низ отворен дијалог, кој подразбира исполнителност од институциите, уште поголема транспарентност и отвореност кон барањата на граѓаните, но, пред сè, човечност и меѓусебно почитување.
Тоа што насушно ни треба е – да се бараат решенија кои ќе бидат за доброто на сите граѓани. Да не зборуваме за солидарноста, која е неопходна при вакви ситуации, а која за среќа, кај нас сè уште ја има, и покрај долгогодишното „инвестирање“ во десолидаризација во општеството, токму од споменатите центри на политичка и економска моќ.
Јас веќе не се трудам да ги разберам овие луѓе што се радуваат на нашата заедничка несреќа или состојба затоа што мислат дека од тоа ќе добијат нешто. Нивните цели се косат со сите мои верувања, и ќе се борам против тоа зло. Само сакам да потсетам дека е должност на медиумите, јавноста, институциите – да го направат истото. Додека не биде предоцна, за сите нас.