коментира Дехран Муратов
Видеото на мајката која го снимала своето малтретирано и понижувано дете во училиште, во кое тој вели „сакам да умрам, сакам некој да ме убие, не ми се живее веќе“, за само еден ден го обиколи светот и е видено над 20 милиони пати. Мајката во видеото вели: „Вака изгледа моето дете, плаче и е вознемирено, бидејќи децата во училиште го малтретирале поради неговиот изглед, родители, воспитувајте си ги децата да ги почитуваат различните…“
Прво нешто што ми падна на ум е тоа колку мајки (родители) кај нас секој ден ги гледаат нивните деца како плачат, се затвораат во соба или се повлекуваат во себе и со никого не комуницираат. Ако се истепани или избодени полесно е да се забележи, па може и да се реагира, но што правиме со оние невидливите повреди, душевните?
Колку деца во училиште се малтретирани од своите врсници поради тоа што се различни? Колку деца се малтретирани и понижувани оти се „педерчиња“, „циганчиња“, „шиптарчиња“, „каурчиња“, а да не зборуваме за деца со посебни потреби…, и тоа особено во „чистите“ средини каде што има по некое дете што е различно од останатите.
Дали психолозите (ако ги има во училиште) разговараат со учениците да им објаснат дека не е страшно тоа што е некој поразличен од нив, напротив. Дали родителите разговараат со своите деца? Или родителите се зафатени со политичките и секојдневните случувања, и наместо институциите тие се во потрага по „Луи Витон“ ташната на Боки 13, а притоа занемерувајки што носат нивните деца во чантите.
Но, брзиот живот и политичките случувања не треба да бидат алиби и оправдување за занемерувањето на децата и губењето на вредностите. Сепак, тие деца некогаш ќе пораснат, наше/ваше е во што ќе ги претворите/ме – во мили, љубезни, отворени, хумани, великодушни… или агресивни, несреќни, полни со омраза, нацисти…
П.С. Никој не е поубав ако на некој му каже дека е грд!