Што се случува во Русија, кои се проекциите по походот на платеничката војска на Евгениј Пригожин, како тоа ќе се рефелектира понатаму во однос на руската агресија врз Украина, се дел од аспектите што ги опфаќа анализата на Љубомир Костовски „Пригожин ante portas“.
Во тој контекст одвојуваме дел од анализата кој го отвора прашањето: Што правеше Пригожин во саботата:
Една од можностите е дека настаните беа само кулминација на неговата расправија со министерот за одбрана, Сергеј Шојгу. Ако, како што тврди поранешниот осуденик Пригожин, неговите луѓе биле цел на редовните трупи, тој можеби чувствувал дека неговата единствена опција е да покаже дека може да ги води луѓето до Москва.
Втората е дека тој – барем за краток период – ги заменил страните; дека Украинците, во еден од најбрилијантните тактички потези во историјата на војувањето, го сфатиле фактот дека платениците ќе се борат за највисоката понуда. Изјавите на Пригожин за Украина во последните недели беа неверојатно топли кон Кијив. Тој зборуваше за храброста и честа на украинските војници и го спротивставил ефикасниот начин на кој Кијив ги евакуираше цивилите од воената зона во споредба со несреќните потези на Москва. Навистина, неговиот вербален гнев бил насочен, не кон непријателските војници, туку кон руските редовни, а неговото последно емитување пред пресвртот беше осуда на рускиот изговор за инвазијата.
Трета можност е дека тој беше уверен, можеби погрешно, дека има сојузници во руската висока команда и дека се обидел да изврши координирана револуција.
Курт Вокер, поранешниот амбасадор на САД во НАТО, во текст за УСА Тудеј се согласува дека „Путин се соочува со криза која е експоненцијално посериозна од сѐ што го доживеал додека бил на власт. И многу од тоа, смета тој, е од негова сопствена изработка. Прво, продолжува Вокер, Путин избра да започне, и да продолжи, војна против Украина која беше крајно непопуларна за рускиот народ и, уште поважно, и за посредниците на силите за безбедност, кои можат да го отстранат од власта. Во крајна линија: Путин не си остави излез. Сѐ додека е на власт, ќе се бори. А тоа ќе ја убие руската држава“, смета Вокер, поранешен специјален претставник на САД за преговорите за Украина од 2017 до 2019 година.
„Има многу луѓе во Русија кои не се задоволни со Путин и се согласуваат со Пригожин“, вели Евелин Фаркас, поранешна аналитичарка во Министерството за одбрана на САД, специјалист за Русија. Иако авторитетот на Путин не беше оспорен во текот на неговите повеќе од две децении како претседател на Русија, мрачната група позната како силовики – веќе споменвме дека тоа е руската верзија на таканаречените посредници за безбедност на длабоката држава – поседува значителна моќ зад сцената во Русија, вели и Стивен Хол, поранешен шеф на оперативната база на ЦИА во Москва. Ако Путин ја изгуби нивната поддршка, тој би можел да биде принуден на повлекување речиси веднаш, вели тој.
„Путин и Кремљ сѐ уште не ја одиграле последната карта“, вели Хол. „Ниту некој од другите играчи тука, вклучително и Пригожин, кој веројатно има други стрели во раката што треперат. Сè уште има некои далечни прашања, мислам, во однос на руското население и руската војска и другите министерства и центри за моќ. Но, дефинитивно е многу, многу, многу лошо за Путин“, оценува Хол.
„Според мое мислење, ако силовиките проценат дека нешто не е во ред, дека ова станува премногу лудо, тогаш Путин е готов“, вели Хол. „Сè уште не знаеме какви механизми може да се појават, но напишаната порака на Пригожин стои на ѕидот“, изјави Вокер за USA TODAY. „Да се оди до крај по Пригожин е само ставање на прст во браната. Поголемата слика е крајот на путинизмот.
Дел од анализата „Пригожин ante portas“
Дозволено е преземање на текстот според лиценцата Creative Commons 4.0. | Извор: CivilMedia
