Според Украинското Јавно обвинителство, најмалку 221 дете се убиени, а 408 се повредени за време на сеопфатната војна на Русија против Украина. Овие статистики се ажурираат редовно. Но, податоците за тоа како војната во Русија влијаела врз постарите луѓе во Украина не се појавуваат во дневните извештаи на властите. “Медуза“ презентира фотографии кои ги раскажуваат приказните за старите лица во Украина – вклучувајќи ги и оние кои сè уште чекаат евакуација и оние кои не се во можност или не сакаат да ги напуштат своите домови, и покрај заканата од бомбардирање и гранатирање. Оваа фото-репортажа го вклучува и текстот на писмото од Викторија – читателка од регионот Луганск, која и напишала на “Медуза“ за нејзините баба и дедо, објави Медуза.ио.
92-годишна жена во засолниште во бункер чека Украинскиот Црвен крст да ја евакуира. Севиеродонецк, источна Украина. 22 април 2022 година.
Еден постар човек кој живее сам во Харкив ги одбележува деновите на вратата од неговиот стан, така што неговите соседи знаат дека тој сè уште е жив. А 3-ти мај 2022 година?
Игор (67) ја прегрнува својата мачка додека на новинарите им го покажува својот дом во Житомир, кој беше уништен од руското бомбардирање. 20 март 2022 година.
Валентин Василенко (83) беше единствениот жител на Тетеривске, село недалеку од Киев. Откако руските трупи го нападнаа, украинските сили го евакуираа Валентин и доброволците му најдоа нов дом. 31 март 2022 година.
Лидија Межирицкаја во нејзиниот дом, кој беше оштетен во експлозија. Харков, 8 април 2022 година.
Зинаида Макишаева (82) ја преживеа руската окупација на Бородјанка во март 2022 година. Таа стои пред вратата од нејзината кујна. Според Макишаева, руските трупи напредувале кон Бородјанка во три бранови. Првиот бран беше најсуров. 13 април 2022. Зинаида Макишаева ја преживеа Втората светска војна и руската окупација во пролетта 2022 година. Таа се надева дека руската војска никогаш нема да се врати во нејзиното село. април 2022 година.
Валентина Саројан седи во подрумот на едно училиште во селото Јахидне, кое се наоѓа јужно од Чернихив. Руските сили ги држеа сите жители на Јахидне во овој подрум еден месец. 12 април 2022 година.
Жителите на Јахидне ги одбележаа деновите кога беа заробени на вратата од подрумот. Десно од вратата ги запишаа имињата на оние што загинаа во подрумот – лево ги запишаа имињата на оние што беа застрелани од руските војници. 12 април 2022 година.
Варта (81) седи во задниот дел од автомобилот со кој таа и нејзиното семејство се евакуирале во хуманитарен коридор од Мариупол до Запорожје. 22 април 2022 година.
Една постара жена седи на страната на патот во близина на Харков додека чека евакуација. 2 мај 2022 година.
Таисија Тарасова (82) одлучи да остане во својот стан во Киев и се потпира на волонтери да и носат храна и лекови. Овие волонтери се грижат за старите лица кои или решиле да останат во своите домови или биле оставени од роднините. 23 март 2022 година.
Надежда Јерухимович (89) беше врзана за кревет три месеци кога Русија ја започна својата целосна инвазија на Украина. Не можејќи да се евакуира, таа остана во својот стан во Киев. Михаил Јерухимович, 54-годишниот син на Надежда, исто така остана да се грижи за неа. Михаил е загрижен поради недостигот на лекови што ги зема неговата мајка, особено лекови против болки. 26 март 2022 година.
На 10 април, уредниците на “Медуза“ го добија следното писмо како одговор на повикот до читателите да ги споделат своите лични приказни:
„Моето име е Викторија, јас сум од градот Рубижне во регионот Луганск во Украина. Во 2014 година бевме принудени да го напуштиме градот поради непријателствата: моите родители ме одведоа мене, моите браќа и сестра во Русија. Останатите мои роднини и најблиски останаа во Рубижне.
Сега, речиси осум години подоцна, разбирам дека она што се случува во градот не може да се спореди со 2014 година. Мајката и сестрата на татко ми можеа да излезат од Рубижне пред неколку недели. Зборуваа за трупови на улиците; за тоа како дворовите на мојот град се претворија во мали гробишта; за мојот сосед кој исто така беше закопан во дворот; за грабеж; за [нивната] уништена зграда; за евакуација под постојано гранатирање и преминување на уништен мост на патот кон Старобилск.
Моментално, моите баби се уште се во Рубижне – Татјана, родена 1951 година и Евгенија, родена 1927 година, како и дедо ми Владимир (од страната на мајка ми), кој е роден во 1949 година. Пред два дена добивме порака за збогум во која се вели дека нивната штала гори, дека не можат да ја носат баба Жења [Евгенија] и дека не знаат дали ќе бидат спасени. Тие напишаа: „Збогум.“ Не знам дали се уште се живи или пак ќе ги видам“.
Подоцна, како одговор на нашите прашања за судбината на нејзините баба и дедо, Викторија го напиша следново:
„Баба Татјана и дедо Владимир избегаа, можеа да се евакуираат на 14 април. Баба Жења ја нема. Таа почина од глад и дехидрација. Таа сè уште лежи во куќата: во нејзината соба, во нејзиниот кревет“.
обработка на текст: Жорж Димовски
