„Ќе ни ја продаде ли државата Зајко (Зоран Заев – н.з.) на ова, Албанциве, лоша е работава, а?!“, вака го започнавме разговорот со возрасниот вевчанец Ж., додека со колегите ги разгледувавме убавините на Вевчани. Го прашав зошто стравува дека Македонија ќе се распадне и дека веќе нема да постои? Тој беше дециден дека на медиумите секојдневно гледа и слуша оти поддршка за отцепување на делови од Македонија даваат „Америка, Албанија и Косово“…
Се обидов да му објаснам дека не треба да стравува за зачувувањето на унитарноста на Македонија, бидејќи ниту еден нејзин дел нема да се отцепи и дека Заев не може да не гопочитува од Уставот на Република Македонија. Но, залудно…
Додека стоевме пред „Пупиновата куќа“, мојата колешка „пронајде“ покус пат што води до Вевчанските водопади, и ми кажа „дека малку е лош за одење, бидејќи треба симнување по стрмниот пат каде има гранки, кал и трња“. Тогаш, чичко Ж., се понуди да биде водич. И, додека се симнувавме да ги видиме водопадите, тој искоментира: „Еве, гледате дека ВМРО-ДПМНЕ гради во Вевчани, започна со изградба на пешачка патека покрај водопадите, ќе се градат и мали мовчиња, тоа не му се допаѓа на овој Заев, и сака да ја продаде државата“.
Набрзо стасавме до еден ресторан во фаза на изградба, сопственикот М. – нé дочека со прашањето: „Кои сте вие и што правите во Вевчани?“. Во периодот кога ВМРО- ДПМНЕ билда национализам и посочува со прст на „предавниците“, а се обидува да „докажува“ кои се вистинските „патриоти“, одговорив дека дојдовме како туристи, и дека јас, првпат го посетувам Вевчани.
М. се понуди да ни ја покаже внатрешноста на ресторанот кој за неколку месеци би требало да почне со работа. „Целиот ресторан ќе биде над вода, да се почувствуваат гостите како да се во Венеција. Ова го постигнав благодарение на Владата на ВМРО-ДПМНЕ, бидејќи ми дадоа субвенции за развивање на туризмот. Како благодарност, на влезот поставив лавче – знакот на партијата“, истакна М.
Пред да заминеме, си разменивме контакт-адреси со М. кој од сé срце ми порача: „Ми беше мило што се запознавме и секогаш, кога ќе дојдете во Вевчани, знаете каде живеам, слободно дојдете имате отворени врати. Само како ти е името?“
Чичко Ж. дофрли, „Деки се вика, Деан“.
Му велам: „Не, се викам Дехран, со Х“.
Тотална тишина. Штама! Непријатна ситуација, бидејќи, гостопримливите вевчанци беа убедени дека разговараат со етнички Македонец. Сепак, собраа сили и ме поздравија: „Е, па, добро, се гледаме некогаш, кога ќе дојдеме во Скопје, а вие дојдете кога сакате“.
Си заминав од Вевчани со (не)пријатно чувство дека на моите нови пријатели, им се урнаа стереотипите дека само „Дејан“ може си ја сака Македонија.
Од убавиот муабет, сакам да верувам, дека кај нив повеќе нема да постои стравот оти илјадници граѓан(к)и, како некојси Деки – Дехран, сакаат да им ја „украдат“ државата во која што се родиле и во која што живеат!
Сепак, не можам да сфатам како може политиката да ги скара луѓето од Струга и Вевчани, народот, граѓаните кои се од различно етничко потекло или различна религиозна определба, но живеат на оддалеченост од само десетина минути пеш, едни од други!? Да ги скара, иако со векови живеат едни, ајде, можеби не – со, но сигурно, мирно, едни крај други!
Текст и фото: Дехран Муратов