Слободна зона на ЦИВИЛ денеска со Сафит Зеќири, Војо Маневски и Сашо Орданоски:
„Во истиот викенд кога Србија ширум ги отвори своите порти за да помогне во вакцинирањето на целиот Балкан, Бугарија (членка на ЕУ, наш сојузник во НАТО) ни врачи уште еден демарш за некакви книги што не поминале граница за влез во Македонија, откако, ден-два пред тоа, некој од нивните евро-пратеници (чинам ќе беше некој од владејачката партија ГЕРБ на Борисов и Захариева) во Европскиот Парламент нè спореди со Северна Кореја!
Бреееј, какви шутраци! (Именката шутрак своето значење го влече од „шут вол“, без рогови, а сака да боде, и има преносно значење на несмасност… Таман за оваа прилика!)“, вели Сашо Орданоски во денешната колумна „Меѓу вакцината и судбината“.
„Долг беше патот до успехот на Република Северна Македонија да стане членка на НАТО Алијансата. Соработката со НАТО започна во декември 1993 година, кога Собранието на Република Македонија ја усвои Резолуцијата за пристапување на РМ во НАТО (Северноатланската договорна организација). Од тогаш немаше сериозен напредок за членство иако на Самитите континуирано се поздравуваат придонесот на РМ кон меѓународните операции предводени од НАТО и поддршката кон остварувањето на целите на Алијансата и се реафирмира ставот дека покана за членство на земјата ќе и се упати по изнаоѓање на взаемно прифатливо решение за спорот со името со Република Грција.
И така до 2018 година Собранието на РМ на својата 57 седница ја донесе Декларацијата за поддршка на пристапниот процес за членство на Република Македонија во НАТО.
Понатаму за една неполна година се чекаа ратификациите од земјите членки на Алијансата, и така дојде до гласањето на Протоколот за членство во Собранието на Република Северна Македонија до 114 гласови “за” членство во НАТО од пратениците, за да во 27 март 2020 година, Република Северна Македонија стана полноправна членка на најголемата воено политичка алијанса во светот – НАТО, а на 30 март истата година да се крене и знамето на Република Северна Македонија пред седиштето на НАТО во Брисел во почетокот на светската пандемија.
Долг беше патот да се стане членка на НАТО Алијансата, минатиот викенд се одбележа и првата година од зачленувањето“, пишува Сафит Зеќири во денешната колумна „Патот беше долг, но ние сме НАТО“.
„Не секој народ има поединци кои догледуваат, согледуваат и предвидуваат подалеку од својата држава, насочувајќи ги државните интереси на својот народ низ помирните води на светските океани. Такви умови ниту големите народи немаат во изобилство, а пак малите и сиромашните само некаква вселенска среќа може да ги дарува со такви лидери. Но и без нив животот си тече и ние малите обични смртници мораме да се снаоѓаме во секоја вода, во секоја бара.
Од длабоки мисли и нема некое фајде, но приказнава ќе ви ја раскажам само да го досликам моментот со обична човечка приказна, за луѓе кои се во потрага на својот хоризонт кој секогаш се оддалечува, оставајќи ги на сред море на обичен сплав, додека среќниот свет плови на јахта и пие џин и тоник.
Овие ковид времиња не само што нè уплашија, туку и видикот ни го сведоа на далечина од два метра од носот (пропишана дистанца), па не ги препознаваме ниту оние што често ги среќаваме, а другите ги одминуваме без задолжителното климање глава“, пишува Војо Маневски во колумната „Хоризонти“.
Денешното издание на Дневникот на ЦИВИЛ можете да го прочитате ТУКА.
