Пред десет години Борис Дежуловиќ немаше напишано текст за човек кој не можеше да молчи, гледајќи како налудничави националисти, вооружени и водени од омраза, ги одведуваат Бошњаците од возот. Истиот текст сепак еден познат продуцент – Даниел Пек, со голема радост призна дека посредувал во создавањето на ремек дело м што во Кан неодамна освои Златна плама во категорија на куси дела!
Се работи за „Човекот кој не можеше да молчи“ приказна од авторот Небојша Слијепчевиќ, Повечето од нас нечуле за риказната за пензионираниот офицер на ЈНА Тома Бузов, Хрват, кој патувал да го посети синот во Подгорица, каде бил на редовно служедње на воен рок. Тој се побунил зартад и очевиднособирање на сопатниците Муслимани кои очевидно ги ниоселе да ги убијат а тоа му се осветило – и тој бил врзан и потоа убиен.
Гробот на убиените никогаш не е пронајден!
Томо Бузов од минатата сабота е и човекот на кој режисерот му ја посвети Златната палма, пишува Јутарњи лист. Топј е инаку Хрват роден е во Каштел а по пензионирањето живеел во Белград.
Во февруари 1993 година, бил влечен од возот 671 кој патувал од Белград до Бар и бил убиен. Убијците, припадници на српските паравоени единици под команда на Милан Лукиќ, во возот ги идентификувале патниците и барале муслимани, на перонот на станицата Штрпци извикувале: „Убијте ги балиите, убијте ги балиите!“. Томо Бузов не можел да молчи, станал од своето место и извикал: „Стојте луѓе, што правите, има ли закони во оваа држава?!“.
Го зеле и Бузов, заедно со поголема група луѓе и ги убиле сите.
Колумнистот на ЦДМ на Црна Гора, Драган Бурсаќ, потсети дека продуцентите на филмот 2022 побарале поддршка од Филмскиот центар на Црна Гора на конкурсот за кофинансирање на малцинските копродукции, но тие биле одбиени.
Тој потсетува дека во јуни 2011 година свештениците на Српската црква одржале промоција на книгата на Милан Лукиќ, воен злосторник и масовен убиец, во просториите на храмот Свети Сава на Врачар во Белград.
Освен по киднапирањето и убиството на невините цивили од станицата во Штрпци, Милан Лукиќ е познат и по тоа што живи палел луѓе на улицата Пионирска во Вишеград. Тој беше прогласен за виновен за убиство на најмалку 60 муслимански цивили во куќа во Вишеградската населба Бикавац на 27 јуни 1992 година.
Хашкиот суд утврди дека Лукиќ и вооружена група насилно внеле цивили во куќата, а потоа ги блокирале сите излези и ставиле неколку експлозивни направи, бензин и ја запалиле куќата.
Лукиќ е осуден на доживотен затвор.
Краткиот игран филм на режисерот и сценарист Небојша Слијепчевиќ и продуцентите Катарина Прпиќ и Данијел Пек (од фирмата Антиталент), со делото „Човекот кој не можеше да молчи“ направија светската премиера како дел од официјалната натпреварувачка програма за кратки филмови на 77. Кански филмски фестивал. Дополнително, долгометражната малцинска копродукција „Кога ќе се разбие денот“ на исландскиот режисер и сценарист Рунар Рунарсон е дел од натпреварувачката програма „Одреден поглед“. Хрватскиот копродуцент на филмот е Игор А. Нола (MP Film Production).
„Пет години работевме една од најтешките воени приказни од 90-тите да ја претвориме во филм. Во соработка со Небојша, кој уште еднаш се докажува како еден од најважните хрватски филмаџии на денешницата, одлични актери, мајсторски тим и посветени копродуценти, веруваме дека успеавме да го направиме филмот што го сакавме големо признание за сите нас и хрватската кинематографија“, изјави продуцентот на филмот Даниел Пек.
Извор: Глобус Магазин
