СВЕТИСЛАВ БАСАРА / KURIR.RS
Комеморативните репризи на бомбардирањето на НАТО, кои се случуваат секој 24 март, во извесна смисла се српска историја во минијатура. Главна карактеристика на сите нас кои живееме во српската историја е тоа што никако не дозволуваме да помине ниту еден трауматичен историски настан, што е, да речеме, одење ускурац на историјата, бидејќи таканаречената историја е постојана смена на настани.
Веќе можам да го слушнам пеколната врева од таборот на натприродни патриоти и недавачи на Косово: „А што имаш ти против да се одбележи годишнината од бомбардирањето на НАТО?“ Немам апсолутно ништо против тоа – освен можеби што, од година во година, тие сè повеќе и повеќе изгледаат како прослави, а не како комеморации – исто како што немав ништо ни против бомбардирањето.
„Аха“ – продолжува татнежот од гореспоменатите табори – „тогаш, ти си бил предавник, локатор…“ Далеку од тоа, но во моментот на бомбардирањето веќе бев доволно зрел да сфатам дека против болеста, смртта, земјотресите, поплавите, пожарите и бомбардирањето секако може да се има „нешто против“, но сите горенаведени зла совршено ги заболе qwrz што ти имаш нешто против нив. Тоа се таканаречените виши сили, кај народот познати и како вишни.
Сите овие споменати зла – со исклучок на смртта – може (донекаде) успешно да се спротивстават со лечење, изградба на згради отпорни на земјотреси, мерки за заштита од пожари и градење насипи, но ако некое од овие зла гледате како неправда, злото само ќе ти се насмее в лице и ќе ти го каже истото што и легендарниот графит на поштата: „Будало, не сум јас неправдата, туку поплавата, земјотресот итн“.
Имам уште неколку замерки за деновите на бомбардирање. Главната замерка – на која еден Марсовец ми го привлече вниманието – е силниот впечаток дека најголема жртва бил српскиот народ, т.е. ние што преживеавме, и дека освен „малата“ Милица, неколку пилоти и офицери, сите останати жртви беа безимени. И не само што останаа безимени, дваесет и четири години по бомбардирањето, тие не беа ни избројани.
Во текот на деновите на бомбардирањето постојано се зборуваше (и пишуваше) за „околу (внесете број по ваша дискреција) загинати цивили“ и „за околу (исто така, внесете број) загинати војници“. Како, бре, околу? Има само два можни одговори на тоа прашање: 1. или надлежните воени (и повоени) служби не знаеле да бројат, или 2. поради хроничен мудрарлук, ги мрзело да бројат, да не кажам дека ги болело qwrz.
Следниот приговор е уште понепријатен. Ако неправедното бомбардирање веќе беше вишна сила – нешто на што не можеше да се влијае – дали е виша сила што криминализираните политички структури, кои повикаа на бомбардирање, го искористија хаосот на војната како одлична можност да пукаат во политичките противници и непријатни сведоци.
Така, на пример, Славко Ќурувија беше застрелан (од зад грб) среде бомбардирањето, а Зоран Ѓинѓиќ (кој ќе биде застрелан малку подоцна) исто така ќе беше застрелан – ако навреме не побегнеше во Црна Гора – и така. , ако бомбардирањето се пролонгираше, беа застрелани и беа застрелани уште неколку десетици луѓе од долгиот список за отстрел. Претерав. Продолжува во утрешното издание.
Вториот дел од овој текст прочитајте го во оригинал, на KURIR.RS
Текстот е личен став на Авторот. Преземено од KURIR.RS / Не е дозволено понатамошно преземање.
