Не, не е ова уште еден наслов за ловење на кликови. Ова е наслов на една приказна започната во далечната 1991 година. Приказна во која сите сличности со одредени личности се намерни. Приказна сместена некаде меѓу реалноста и фикцијата…
Многумина од вас ќе се прашаат, или ќе ме прашаат, што јас знам за ‘91, со оглед на годините кои ги имам. За жал, многу повеќе од тоа што би сакала да знам. Знам за приватизациите, за стечајците, за ТАТ, за „бонбона“ бизнисите, за грабежите, за непотизмот и „ренесансата“ во државните институции, за барокизацијата на криминалот, за борбите, за лициемерието, за илјадниците социјални случаи во земјава, знам за иселените роднини и пријатели, за издавањето лекови под рака, за традициите на подмитување на докторите…
Знам за купувањето гласови, за лагите, за храброста и одлучноста кога не сте на власт, за игнорантскиот однос кога ќе успеете да се дограбите до моќта!
Знам за вашите патни трошоци, додека на еден слеп ученик му дадовте една автобуска карта. Да повторам, една! Затоа што не му треба придружник. Што ќе му е? Вие најдобро знаете како е да се движите низ Скопје со превез на очите…
Да, ова не е уште една приказна за тоа дека сите се исти. Тоа е веќе апсолвирано. Ова не е уште една приказна за „сит(н)ење на отпорот“. Ова е реалноста во која живееме. А реалноста е следна…
Го дишевме истиот воздух на протестите за Тамара. Се сликавте пред порта Македонија со графитот за тоа колку Тамари нè чини истата. Ги злоупотребивте овие приказни во предизборните камањи. Излегувате на пресови за да ни објасните дека сте ги намалиле трошоците во споредба со претходата власт, а сумите кои ги прикажувате се огромни.
Бевте гласни против огромните злоупотреби на патничките трошоци на своите претходници, но сега „транспарентно“ ни покажувате дека и вие го правите истото. Да се разбереме, транспарентноста не ги чини вашите дела помалку страшни.
Во меѓувреме секој ден се зголемуваат повиците за помош на болни, на сиромашни, на луѓе кои не живеат, туку буквално се борат со секоја секунда од денот за да опстанат. Само во изминатава недела два млади животи ја изгубија битката, додека во кујните за транспарентност и отчетност се готвеше соопштението за историски највисоката просечна плата во земјата…
Ги пуштивте вашите Пи Ар служби, со сите расположливи средства да ни објаснат дека сето ова што го гледаме е нормално и според сите правила на ова општество. Дека e нормално министрите да јадат и пијат со гостите, бидејќи ја претставувале државата. Затоа што ќе им падне круната ако ги угостите со домашен ајвар, на пример, послужен на повик за донација за операција на некое дете…
Не, ова не е приказна за тоа дека сите се исти. Ниту дека едните се полоши од другите. Ова е реалноста во која живееме, транспарентно!
Сè уште се чудите каква врска има насловот со погоре напишаното? И јас исто! Веројатно никаква…
Денеска е 26ти, а ниту еден од четирите препишани лекови за мојот син од позитивната листа ги нема. Навистина, не знам што му текна да се разболи на крај на месец…
На здравје нека ви е кафето!