Први јуни 2017. Прв ден на новата Влада на Зоран Заев. Ја дочекав, будна, свесна, со возбуда… Но, не онака како што се надевав. А, планирав многу, дружење, веселба…, та, нели, победата значи пад на фашизмот, груевизмот, пад на злосторството, криминалот, корупцијата, пад на квази-политиките ДПМНЕ-овски, пад на сѐ со именител – зло над Македонија, што ја уништи, разори, собори, легна и згаси, подолу од дното.
Сметав дека ќе „летам“ од среќа, затоа што, конечно, моите сограѓани нема да бидат понижувани, девалвирани, дискриминирани, зашто не се партиски пиони, не се подлизурковци, и иако се сиромашни и чесни луѓе, заслужуваат првин достоинство, а потоа и благосостојба, зашто од нашите пари, „оние“ живееја полни 12 години.
Планирав и што ќе облечам и каква торта ќе порачам за да прославам со колегите, зашто конечно во историјата заминува системот што не ги вреднуваше младите умни девојки и момчиња, што со тага го напуштија домот и заминаа во странство, за да бараат подобар живот, а нивните места на свечените празнични трпезите во родните куќи се празни, додека мајчинските, родителските срца тагуваат до бескрај.
Мислев дека ќе ми течат солзи радосници, а срцето ќе ми бие, зашто падот на режимот значи отворање на вратата кон нови економски политики, реални инвестиции, реален економски раст и реални нови работни места, за да си најдам конечно и јас, работно место во овој систем, зашто вратите на медиумите за коишто работев изминативе 12 години, се затворија поради неликвидност… А најмногу, поради промена на уредувачката политика, во која нема место за професионалните новинари, кои не се пазарат со образот.
Го чекав како и илјадници граѓани на Македонија моментот кога новиот парламентарен спикер ќе ја соопшти очекуваната вест, дека е избрана нова Влада на Република Македонија. И што??!
Да, имаше радост, но, никаква еуфорија, ништо од тоа на што се надевав. Одлучив да го исклучам телевизорот и да се обидам да заспијам. Но, силна празнина во душата, не ми даваше сон. Тага и разочараност… Попусто потрошени 12 години? Попусто заминати животи, на Тамара, на Мартин… Толку солзи, стресови на илјадници граѓани поради загубени работни места, толку депресија и страдања во домовите на сиромашните граѓани кои останаа на улица, без денар, зашто ниту имаше економски развој, ниту странски инвестиции, ниту напредок. Да, ВМРО-ДПМНЕ, груевизмот што царуваше во Македонија ни го украде животот, ни украде повеќе од една деценија, ни ја украде насмевката, радоста, среќата, сѐ на што еден човек треба да се радува во својот живот, којшто не го живее репризно…
Имав 39 години, кога во еден мај, ми го дадоа отказното решение… А денеска, 10 години подоцна, сум разочарана што ми ги украдоа професионалните соништа и живот… ВМРО-ДПМНЕ и нејзините следбеници.
Но, сепак, едно не ми украдоа, и никому од нас, борците за подобар живот, нема да можат да ни го украдат. Тоа е највредното, најсилното чувство за праведност и правда, љубовта кон својата земја и вербата во подобра иднина.
Затоа ѝ порачувам на оваа Влада – „Немаме време за нови ветувања, чекаме итно, нови остварувања!“
Моника Талеска