ДРАГАН МИШЕВ
Потпретседателот на Владата, министерот за односи меѓу заедниците Иван Стоиљковиќ, на 12 јуни присуствуваше на приемот по повод Денот на Русија во амбасадата на Руската Федерација во Скопје. Општо познао е, а тој тоа и не го крие, напротив, се гордее дека е спона помеѓу Македонија, или поточно кажано, Владата на Христијан Мицкоски и ДПМНЕ со „српскиот свет“ и „рускиот свет“.
Стоиљковиќ беше единствениот владин претставник ( иако не се знае во кое својство бил таму, службено или приватно) во друштвото со домаќинот, амбасадорот на Руската федерација во Северна Македонија, Сергеј Баздникин, амбасадорите на Кина, Србија, БиХ, но и амбасадорот на уште една членка на НАТО, Турција, но и со голем број локални русофили.
Настанот, за чудо, не беше „достојно“ претставен во македонските медиуми и по социјалните мрежи, дури ни Стоиљковиќ не објави за своето присуство на настанот на својот Фејсбук профил, иако претходно се пофали како полага цвече со лента во боите на српското знаме на 9 мај, Денот на победата, во присуство на рускиот амбасадор.
Освен од ДУИ, изостанаа реакциите од останатите политичките партии. За владините коалициони партнери до некаде е разбирливо, иако и тие се обврзаа да ги штитат националните интереси јасно утврдени со зачленуваето во НАТО за заштитата од руски манипулации и малигни влијанија, но зошто молчи македонската опозиција?
Во владата молк за излетот на нивиот вицепремиер и долгогодишен коалиционен партнер, дури и премиерот Христијан Мицкоски во одговор на новинарско прашање дали ваквото однесување на Стоилковиќ може да не попречи во билатералните односи со западните земји, ноншалантно, како да го прашуваат за ланскиот снег, а не за стратешко прашање за земјата, одговори.
„Ставот на Владата околу руската агресија е многу јасен, непроменет и прецизен, истотака и присуството на Изет Меџити во Одеса е јасна потврда, такa што, не би требало никој да има апсолутно никаква дилема“.
Значи тоа е соломонското решение, еден потпретседател со Украина, еден со Русија. Како во 40-есетите години во Србија за време на Втората светска војна: едниот син во четници, другиот во партизани. Испадна дека се во право, откако во Србија ги изедначија придонесите за победата во војната на четниците и партизаните.
Покрај Стоилковиќ, на „бацирака“ кај рускиот амбасадор се истопори и целата свита „великодостојници“ на МПЦ ОА ( wanna be Московска патријаршија), од Архиепископот на Македонската православна црква – Охридска архиепископија Неговото Блаженство г.г. Стефан, Митрополитот Преспанско-пелагониски Петар, Митрополитот Тетовско-гостиварски Јосиф, Митрополитот Кумановско-осоговски Григориј, преку новопоставениот „прекуред“ Митрополит Дебарско-кичевски Георгиј, па до Епископот Хераклејски Климент.
На настанот присуствуваа и пратениците на Собранието, левичарите Сашко Јанчев и Јована Мојсоска и членот на Демократска партија на Србите, Драган Недељковиќ. Сосема очекувано, иако беше мало изненадување што не се појави целата пратеничка група на отворено најрусофилската партија во Македонија, со погрешно име „Левица“.
Од дипломатскиот кор, би се рекло стандард: амбасадорката на Србија Невена Јовановиќ, амбасадорот на Босна и Херцеговина Драган Јаќимовиќ, амбасадорот на Казахстан Сатибалди Буршаков, вршителот на должноста амбасадор на Кина Су Леи, вршител на должноста на амбасадор на Катар Рашид Саид Ал Хаjарин, а (во светло на долгогодишното „шурување“ на Ердоган со Путин) се појави и Амбасадорот на Турција, Фатих Улусој.
Од домашните путинољупци, тука беа неизбежниот Велимир Стојковски, почесниот конзул на Русија во Охрид, Стефан Влахов Мицов, Јове Кекеновски, Сотир Костов, претставници на општини, членови на политички партии, академици и научници, јавни и културни дејци, претставници на руски компании во Македонија, моторџии, домашни бизнисмени, здруженија за македонско-руско пријателство, неколку медиуми…
При вакво „сотрудничество“, човек просто да не поверува дека земјава е членка на НАТО и (според однесувањето на владата, сé помалку) претендент за членство во ЕУ, и Русија ја прогласи за непријателска држава, и како таква за легитимна цел.
Колективна распаљотка.
Текстот е личен став на авторот
