Зошто? Затоа што е дегутантно тоа што го прават разни тутуле-балиња но и луѓе што се декларираат како сериозни новинари или аналитичари во медиумите и јавноста, кога велат дека сега било полошо од тогаш.
Очигледно, или се учесници и одобрувачи на злото, или страдаат од амнезија, или се едноставно, недоветни. Арно ама, има луѓе што паметат. А нешто останало и запишано.
Затоа, во продолжение, ви пренесувам текст, напишан на самиот ден на новинарскиот протест, 23 октомври 2013, на кој бев учесник, што е факт на кој сум особено горд.
„Музејот ги искара новинарите оти протестирале пред него. А пошто, нели и впрочем, музејот е зграда и не може да збори, гласот на музејот му го позајмија пастирот, а музиката, следствено, пастирските фрули.
И така, кара судот, ќе кара и музејот. Фрулите запиштеа: „Насилно сакале да влезат во музејот!“, иако на никој не му падна на памет тоа. А и ќотекот е воспитна мерка, излезена од рајот.
Понекогаш, како денес, и новинарите храбро ќе изедат и понекој пендрек и клоца под штит. Оти одбиваат да бидат соучесници во превоспитување на општеството според денес општоприфатливите шибицарски манири.
Новинарите и дел од граѓаните кои беа повикани јавно вчера (да потсетиме, не беше ова само новинарски протест, како што „просвираваат“ фрулите, јавно стои повикот на Интернет, па џабе и спиновите, чуму има не-новинари на протестот) денес пружија достоинствена партија, во која без сила го поразија режимот и неговите фрули.
Освен со поддршката за Кежаровски, која очигледно расте, денес новинарите и граѓаните го бранеа и уставното право на слобода на движење и слобода на протест, кое беше брутално прекршено од полицијата. Протестирачите не беа насилни и само се обидоа да пристапат до местото каде што имаа намера мирно, со молк, да протестираат, што им беше оневозможено, со сила.
Режимот е нервозен, оти знае дека ова соголување на режимот го виде цел свет, го видоа граѓаните. Режимот исто така треба да знае: следниот пат ќе нè има и повеќе, а и ќе бидеме поподготвени. На насилството да одговориме со уште повеќе ум и дух.
Денес секој трети џандар се смееше. Наскоро ќе почнат да паѓаат и штитовите“.
Тоа е она што го напишав пред 8 години. Го пишувам повторно и денес. За да не се заборави, и никогаш да не се повтори!